Nieuws
Bekijk hier onze nieuwsberichten. Wil je specifiek nieuws lezen over een bepaalde afdeling of bijvoorbeeld alle cliëntverhalen bekijken? Gebruik dan de filterfunctie. Wil je op de hoogte blijven van ons werk, abonneer je dan op een van onze nieuwsbrieven.
Categorieën
Blijf op de hoogte!
Wil je op de hoogte blijven van ons laatste nieuws? Meld je dan aan voor een van onze nieuwsbrieven.
22 juni 2021
“Kanker krijgen was één van mijn grootste angsten”
De eerste keer dat David kanker kreeg was hij 23 jaar. “Mijn opa had een vorm van leukemie. Het was een van mijn grootste angsten om ook kanker te krijgen. En dan heb je het opeens.” David begon zich af te vragen of er iets mis was toen hij lange tijd veel moest hoesten en gewicht verloor. “ Op een gegeven moment begon ik bloed op te hoesten en ontdekte ik opgezette lymfen. Toen ik hoorde dat ik hodgkin had, schrok ik enorm. Mijn grootste angst was uitgekomen. Ik belandde in een rollercoaster van emoties. Vooral mentaal vond ik het heel heftig.”
27 mei 2021
“De therapie gaf mij de tools om mijn kracht te hervinden”
Toen ik de eerste keer kanker kreeg, raakte ik zwaar depressief. Ik kon alleen nog maar in een donkere kamer zitten, in mijn eentje. Het HDI hielp me door die depressie heen. Toen de kanker terugkwam, zag ik dankzij de therapie het zwarte gat voor ik erin kon vallen…
12 mei 2021
“Door corona belandde ik in isolement”
In de zomer van 2019 merkte Niels dat hij na vijf minuten sporten al buiten adem was. Iets wat hij niet eerder had gehad. “Ik ben meteen naar de huisarts gegaan. Die dacht aan een longontsteking en verwees me door. In het ziekenhuis bleek dat er vier liter vocht achter zijn longen zat. Dit hebben ze eruit gehaald met een drain. Toen zagen ze dat ik longkanker had met de ALK-mutatie.
22 april 2021
“Ik vertrouwde nergens meer op”
Lees hoe Fien Vermeulen door haar behandeling bij het HDI weer toekomstdromen heeft.
15 april 2021
“Ik kwam erachter dat ik een strijd tegen mezelf had gevoerd”
“Mijn glas was zo goed als leeg toen ik bij het HDI kwam. Ik snapte niet waarom, het was al vijf jaar na de behandeling en ik had verwacht dat het met de tijd juist steeds beter zou gaan. Maar het tegendeel was waar. Ik was totaal uitgeput en herkende mezelf niet meer. Tijdens de therapie kwam ik erachter hoe dat kwam.”
24 maart 2021
Van blije babydozen naar chemo-informatie
34 weken zwanger van haar eerste kind was Mariska toen ze hoorde dat ze lymfeklierkanker had. De ‘blije babydozen’ maakten plaats voor informatiemateriaal over chemo’s. Al hadden Mariska en haar vriend Jeroen amper tijd om bij te komen van de schok, laat staan zich echt te verdiepen in wat er allemaal op hen afkwam, want tien dagen na de diagnose werd de bevalling op gang gebracht en kwam zoon Fynn ter wereld. Klein, maar kerngezond en supersterk. Een maand later begon Mariska met haar eerste chemo. “Het leek in eerste instantie overzichtelijk: een halfjaar behandelingen en een genezingskans van 90 procent. Maar dat liep allemaal anders.”
10 maart 2021
Nadja Hüpscher: “Jezelf vergeet je gewoon een tijdje”
“Als je partner ziek is, verzorg je die en eventueel ook de kinderen, zoveel je kan. Jezelf vergeet je gewoon een tijdje. Na een tijd word je moe, maar je gaat door. Maar er komt een moment dat het te zwaar wordt en dat je zelf weer naar aandacht verlangt. Ik schaamde me ervoor, maar gelukkig besefte ik bij het Helen Dowling Instituut dat het heel normaal is.”
04 februari 2021
“Je partner begrijpt misschien 80 procent”
Viora Rebergen kreeg vijf jaar geleden de diagnose acute lymfatische leukemie, met 50/50-overlevingskans. Ze onderging 2,5 jaar chemotherapie en zag zichzelf van een 25-jarige uitgesproken fitgirl transformeren in een kale, opgezwollen en doodzieke jonge vrouw. “Ik was mijlenver verwijderd van de persoon die ik was voor ik ziek was en had hulp nodig om verder te kunnen. Die vond ik bij het HDI. Hoe lief je omgeving ook is, het is niet hetzelfde als delen en verwerken met lotgenoten. Het belang van psychische hulp wordt vaak onderschat, daarom doe ik mee aan de campagne Heb hart voor HDI.”
05 januari 2021
“Therapie geeft me de rust in mijn hoofd om thuis moeder te zijn”
Kirsten is moeder van twee kinderen, van toen 4 en 2, en timmerde flink aan de weg als zelfstandig consultant. Op een dag voelt ze een klein hard bobbeltje in haar borst. Voor de zekerheid gaat ze naar de dokter. Er komt geen borstkanker voor in de familie dus echt ongerust is ze niet. Maar daarna volgt het ene slechte nieuws het andere op.
17 november 2020
Ik wilde mijn kind toch goed achterlaten?
Na de chemo’s ging het ‘gewone’ leven vanzelf door. Ik had een baan, een peuter om voor te zorgen. Zelf stond ik onder hoogspanning. Ik heb een latente vorm van non-hodgkin wat betekent dat de ziekte elk moment weer kan oplaaien. In het ziekenhuis werd me aangeraden alles goed te regelen. Voogdij, een testament, want ja: de klok tikt door en ik wilde mijn kind toch goed achterlaten? Na alle chemo’s stortte ik me vol hierop. Bij wie wil ik dat mijn kind opgroeit? Hoe zorg ik dat ze een stabiele jeugd krijgt? En wat wil ik verder allemaal vastleggen voor als ik er niet meer ben? Intussen ging ik door. Met werken, met zorgen voor mijn kind. Als alleenstaande moeder moet je wel, financieel én praktisch gezien. Tot het moment kwam dat ik niet meer kon. Mijn omgeving snapte er niets van.”
09 november 2020
10-vragen aan Viora Rebergen en haar vriend Joost van Willigenburg
Viora Rebergen kreeg vijf jaar geleden de diagnose acute lymfatische leukemie, met 50/50-overlevingskans. Ze onderging 2,5 jaar chemotherapie en zag zichzelf van een 25-jarige uitgesproken fitgirl transformeren in een dikke, kale en doodzieke jonge vrouw. Viora, Joost en haar ouders vonden in die tijd een klankbord bij het Helen Dowling Instituut (HDI) en Viora werd ook lid van onze cliëntenraad. Over haar leven met kanker schreef ze, samen met haar vriend Joost van Willigenburg, een bloedeerlijk, aangrijpend boek dat direct op nummer 2 van de Bestseller Top-60 binnenkwam.
01 oktober 2020
Ik kon niet meer alleen thuis zijn
Na de chemo’s dacht Gonneke: zo nu gaan we weer normaal doen. “Ik ging aan het werk en plande elk vrij moment vol. Als ik maar niet thuis was. Tot ik zo moe was dat zelfs met mijn ogen knipperen als inspanning voelde. Toen wist ik dat ik hulp nodig had. Die vond ik bij het Helen Dowling Instituut (HDI).”
11 mei 2020
Volle kracht vooruit met een voet op de rem
Hoe doe je dat, vrijheden verruimen met een voet op de rem? Een goede vraag en ook voor het HDI een uitdaging. Toen het coronavirus in Nederland definitief zijn intrek had genomen, lukte het ons om binnen een week de gehele organisatie thuis te laten werken. Het was even wennen, passen en meten maar het lukte. Onze psychologische zorg voor mensen met kanker en hun naasten kon doorgaan en dat was voor iedereen een opluchting.
10 april 2020
Hoe werkt het HDI tijdens corona?
Het HDI werkt door. Met gesloten deuren maar met een open digitale verbinding. Onze psychologische zorg aan duizenden cliënten gaat door via beeldbellen en telefoon. Binnenkort kunnen we ook onze gezins- en groepstherapieën via een veilige beeldverbinding voortzetten. Daarmee zorgen we gewoon door. Juist nú.
03 april 2020
Corona-angst de hand schudden
“Kankerpatiënten zijn behoorlijk veerkrachtig.” Dat is de eerste conclusie van gz-psycholoog Coen Völker na drie weken therapie in tijden van corona. “Sommigen zijn weliswaar behoorlijk angstig, voelen zich onveilig en twijfelen over behandelingen nu er een virus heerst. Maar de meesten zijn niet in paniek. Met alle cliënten sprak ik over corona en veel cliënten blijken op een behoorlijk veerkrachtige manier met deze noodtoestand om te gaan.” Hoe kan dat? Wat doen cliënten van het HDI waardoor ze de angst kunnen begrenzen? Wat hebben ze in het verleden door hun kankertijd geleerd waardoor ze nu met corona overeind blijven?
19 februari 2020
Een zorg minder
Na een pittige start zijn we blij te kunnen vertellen dat we met bijna alle zorgverzekeraars een contract hebben gesloten. Goed nieuws voor onze cliënten, die in de meeste gevallen kunnen rekenen op volledige vergoeding vanuit de basisverzekering. Een zorg minder.
07 februari 2020
“Grenzen overschrijden mag geen gewoonte zijn”
Wat ik meest mis in deze jaren na kanker is vrijheid. Een lichaam met een bijna altijd halfvolle, dan wel bijna lege batterij, beperkt enorm. Inmiddels kamp ik hier ruim drie jaar mee en ondertussen heb ik vele manieren ontdekt die het omgaan met weinig energie makkelijker, fijner, vrijer en soms zelfs productiever maakt.
18 november 2019
Basisgroep ‘Leren leven met kanker’
Eind juni vergaderden we een middag lang. We zaten met een hele club rond de tafel, met de manager financiën, het hoofd secretariaat, de directie, teamleider patiëntenzorg en een aantal therapeuten. We moesten een oplossing bedenken. Voor een probleem dat in de hele ggz speelt: wachtlijsten. Bij ons stond de wachttijd inmiddels op bijna 8 maanden. Onaanvaardbaar lang voor mensen die lijden aan de gevolgen van kanker.
02 september 2019
‘Het is misschien toch fijner om te weten dat je doodgaat’
Een paar weken geleden ontmoette ik Daniëlle Hermans (55), een cliënt van ons. Samen met haar uitgever geeft ze volgend jaar het boek ‘Ik ben er nog’ uit. Daniëlle is eindredacteur en ze heeft een missie: je vertellen hoe het is om tegen de verwachtingen in níet dood te gaan maar door te leven met kanker. Het was een uitzonderlijke ontmoeting.
25 augustus 2019
“Ik vraag me vaker af: wil ik dit echt?”
Waar de eerste tijd na de behandelingen er duidelijk een stijgende lijn te zien is in mijn energieniveau, stagneert deze lijn na een jaar of twee. Om vervolgens zelfs te dalen. Zo’n kleine drie jaar na mijn laatste behandeling zit ik slechter in mijn vel dan ooit.
“Maar je bent toch schoon?” (video)
Toen ik nog ziek was en regelmatig in het ziekenhuis lag, leefde iedereen enorm met me mee. Maar zodra ik ‘schoon’ werd verklaard en naar huis mocht, viel die aandacht weg. Mensen gingen ervan uit dat ik mijn gewone leven van vóór de ziekte zomaar kon oppakken. “Maar je bent toch schoon?”, vroegen ze dan. Terwijl het herstel toen pas begon.
22 augustus 2019
“Ik leer te leven met of-of in plaats van en-en”
In 2017 hoorde ik dat het voor 95 procent zeker was dat ik lymfklierkanker had. In de weken die volgden leefde ik tussen hoop en vrees. Het verwijderen van de lymfklier maakte de diagnose op 21 december eindelijk definitief: ik had kanker. De eerste chemo zou op 4 januari starten.