Nieuws
Bekijk hier onze nieuwsberichten. Wil je specifiek nieuws lezen over een bepaalde afdeling of bijvoorbeeld alle cliëntverhalen bekijken? Gebruik dan de filterfunctie. Wil je op de hoogte blijven van ons werk, abonneer je dan op een van onze nieuwsbrieven.
Categorieën
Blijf op de hoogte!
28 november 2024
Deze mooie club wil ik in mijn testament
Greta en haar man zaten bij de notaris om hun testament bij te werken, toen deze vroeg naar hun wensen wist ze direct: Ik wil dat een stuk naar het Helen Dowling Instituut (HDI) gaat. “Iedereen om ons heen weet wat het HDI voor mij heeft betekend toen ik kanker had. Ik wil deze mooie organisatie steunen omdat ik alle mensen na mij deze zorg ook gun.”
05 november 2024
“De groep Ruimte om te sterven was een eyeopener”
In september 2020 kreeg Nanda te horen dat ze uitgezaaide eierstokkanker had en nog zo’n vijf jaar te leven had. “Ik liep al jaren met overmatig bloedverlies en pijn in mijn buik en rug, maar ze konden steeds niets vinden. Ook niet bij een echo. Ze dachten dat het te maken had met de overgang.”
21 augustus 2024
“Op momenten dat je echt in de rats zit, bel je een lotgenoot”
Judy en Marlies ontmoetten elkaar tijdens hun laatste gezamenlijke chemokuur, raakten aan de praat en raakten nooit meer uitgepraat. Want hoe lief je omgeving ook is, alleen een lotgenoot weet écht wat je meemaakt, ervaren beide vrouwen.
27 juni 2024
“Vaak stond ik al moe op en dacht: hoe kom ik deze dag weer door?”
Maaike liep twee jaar rond met een onheilspellende groeiende knobbel in haar hals voor ze erachter kwam dat het kwaadaardige schildklierkanker was. Na de medische behandeling was Maaike zo vermoeid dat het niet lukte haar leven weer op te pakken. “Na gesprekken met de praktijkondersteuner en een reguliere psycholoog wist ik dat ik specialistische hulp nodig had.”
08 april 2024
“We wilden graag iets terugdoen voor de zorg die we hebben gehad”
Eltjo’s vrouw Esther overleed in het voorjaar van 2020 aan de gevolgen van kanker. Door corona konden er maar dertig mensen bij haar begrafenis zijn. Daarom organiseerde het gezin zodra het kon ‘Vier het leven van Esther’, een borrel in het bos, voor dierbaren. Gasten werd gevraagd om in plaats van bloemen of andere cadeaus te doneren aan het Helen Dowling Instituut. “Wij hebben als gezin veel gehad aan deze zorg. Het voelde goed om zo iets terug te geven.”
26 januari 2024
“Eerst borrelt het heel lang en dan ontploft het van binnen”
Toen Daan de diagnose kreeg kon hij het niet geloven. Hij, die altijd zo sportieve, gezonde jongen had blaaskanker? Twee weken ervoor reed hij nog 160 kilometer op zijn fiets zonder problemen. Na het eerste ongeloof volgde de angst. Ga ik nu dood? “Ik zag mezelf steeds liggen in een kist, met mijn gezin eromheen. Ik wist: hier kom ik mentaal niet zelf doorheen.”
21 september 2023
‘Ik kan accepteren dat ik doodga, maar hoe neem ik afscheid van mijn kind?’
Een week nadat Nienke haar dochter Veerle op de wereld zette, werd een grote tumor in haar baarmoederhals ontdekt. Na vele pijnlijke, onvoorstelbare behandelingen brak een rustige periode aan, maar toen kwam het slechte nieuws: Nienkes kanker is ongeneeslijk. “Ik kan alles aan, behalve dat ik Veerle niet kan zien opgroeien. Dat ik haar moet achterlaten… Ik weet gewoon niet hoe dat moet.”
16 november 2022
“Ik hoorde dingen waar ik zelf de woorden niet voor had”
Als je iets heftigs overkomt is het belangrijk erover te praten. Maar wat als je allebei nou geen prater bent?! Toen de kanker van Wilma uitgezaaid bleek en de gynaecoloog aanraadde voor gesprekken naar het Helen Dowling Instituut te gaan, voelden Henk en Wilma allebei een drempel. En die werd nog hoger toen het HDI een groepsbehandeling voorstelde. “We zijn heel bij dat we het toch hebben gedaan.”
15 februari 2022
Sinds Ingerid hoorde dat zij niet te genezen is, worstelt én knuffelt haar gezin meer dan ooit
Op 5 november kregen Ingerid en haar gezin een onmogelijke boodschap: de borstkanker waar Ingerid sinds mei 2018 voor werd behandeld, is uitgezaaid op twaalf plaatsen en genezing is niet meer mogelijk. Sindsdien koestert het gezin elk moment dat ze samen hebben meer dan ooit tevoren en zoekt elk van hen naar een manier om zelf overeind te blijven en tegelijk elkaar vast te houden.
20 april 2022
“Ik hoorde ongeveer gelijktijdig dat ik zwanger was en dat ik mijn moeder ging verliezen”
In december 2016 kreeg Marans moeder Miriam te horen dat ze kanker had. Even leek het goed af te lopen, maar twee jaar later bleek de kanker uitgezaaid. Het gezin worstelde met het naderende afscheid en vond hulp bij het Helen Dowling Instituut (HDI). Dochter Maran: “Ik was compleet in paniek. Bang dat ik iets zou vergeten te vragen en dat het straks niet meer kon. Mijn moeder had veel zorgen hoe het verder moest met ons, al deed ze haar best om dat zo min mogelijk te laten merken.”
30 november 2021
“Ik voel een enorme druk om te blijven leven”
In 2012 kreeg Niels enige zus Sandra te horen dat zij een ongeneeslijke vorm van kanker heeft. In 2019 krijgt zijn vrouw Bianca dezelfde boodschap. “Het is niet te beschrijven, de impact die dit heeft. Je wordt overspoeld door angst en verdriet, maar mij confronteerde het ook enorm met mijn eigen sterfelijkheid. Ik voel een enorme druk om te blijven leven, want als mij iets overkomt blijven de kinderen alleen achter.”
19 oktober 2021
Borstkankermaand: “Ik wilde niet die kwetsbare kankerpatiënt zijn”
Vol vertrouwen ging ze naar het eerste bevolkingsonderzoek. Tot haar huisarts belde dacht ze er geen seconde meer aan. Mariëtte (53): “Ik voelde me topfit, sportte tien uur in de week. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat er kanker in mijn lichaam zat, terwijl ik daar niets van merkte. In het ziekenhuis bleek dat het in beide borsten zat. Ik was compleet overdonderd.”
05 oktober 2021
“Kanker mocht er van mij niet zijn”
Angelique kreeg twee keer de diagnose blaaskanker. Wat dit met haar deed, stopte ze weg. Tot ze instortte. Bij het Helen Dowling Instituut ging haar masker af. Met haar humoristische en energieke inborst maakte ze een verrassende theatervoorstelling over wat kanker met je doet.
22 juni 2021
“Kanker krijgen was één van mijn grootste angsten”
De eerste keer dat David kanker kreeg was hij 23 jaar. “Mijn opa had een vorm van leukemie. Het was een van mijn grootste angsten om ook kanker te krijgen. En dan heb je het opeens.” David begon zich af te vragen of er iets mis was toen hij lange tijd veel moest hoesten en gewicht verloor. “ Op een gegeven moment begon ik bloed op te hoesten en ontdekte ik opgezette lymfen. Toen ik hoorde dat ik hodgkin had, schrok ik enorm. Mijn grootste angst was uitgekomen. Ik belandde in een rollercoaster van emoties. Vooral mentaal vond ik het heel heftig.”
27 mei 2021
“De therapie gaf mij de tools om mijn kracht te hervinden”
Toen ik de eerste keer kanker kreeg, raakte ik zwaar depressief. Ik kon alleen nog maar in een donkere kamer zitten, in mijn eentje. Het HDI hielp me door die depressie heen. Toen de kanker terugkwam, zag ik dankzij de therapie het zwarte gat voor ik erin kon vallen…
12 mei 2021
“Door corona belandde ik in isolement”
In de zomer van 2019 merkte Niels dat hij na vijf minuten sporten al buiten adem was. Iets wat hij niet eerder had gehad. “Ik ben meteen naar de huisarts gegaan. Die dacht aan een longontsteking en verwees me door. In het ziekenhuis bleek dat er vier liter vocht achter zijn longen zat. Dit hebben ze eruit gehaald met een drain. Toen zagen ze dat ik longkanker had met de ALK-mutatie.
22 april 2021
“Ik vertrouwde nergens meer op”
“Toen ik in behandeling kwam bij het Helen Dowling Instituut (HDI) vertrouwde ik echt nergens meer op. Eerst had ik te horen gekregen dat ik doodging, daarna bleek dat niet te kloppen. Het klapte gewoon toen. Ik kon niet meer, wist niet meer hoe ik moest voelen. Had helemaal geen toekomstbeeld meer. Het leven hoefde van mij eigenlijk niet meer, dankzij de behandeling droom ik weer van een toekomst.” Lees hoe Fien Vermeulen door haar behandeling bij het HDI weer toekomstdromen heeft.
15 april 2021
“Ik kwam erachter dat ik een strijd tegen mezelf had gevoerd”
“Mijn glas was zo goed als leeg toen ik bij het HDI kwam. Ik snapte niet waarom, het was al vijf jaar na de behandeling en ik had verwacht dat het met de tijd juist steeds beter zou gaan. Maar het tegendeel was waar. Ik was totaal uitgeput en herkende mezelf niet meer. Tijdens de therapie kwam ik erachter hoe dat kwam.”
24 maart 2021
Van blije babydozen naar chemo-informatie
34 weken zwanger van haar eerste kind was Mariska toen ze hoorde dat ze lymfeklierkanker had. De ‘blije babydozen’ maakten plaats voor informatiemateriaal over chemo’s. Al hadden Mariska en haar vriend Jeroen amper tijd om bij te komen van de schok, laat staan zich echt te verdiepen in wat er allemaal op hen afkwam, want tien dagen na de diagnose werd de bevalling op gang gebracht en kwam zoon Fynn ter wereld. Klein, maar kerngezond en supersterk. Een maand later begon Mariska met haar eerste chemo. “Het leek in eerste instantie overzichtelijk: een halfjaar behandelingen en een genezingskans van 90 procent. Maar dat liep allemaal anders.”
10 maart 2021
Nadja Hüpscher: “Jezelf vergeet je gewoon een tijdje”
“Als je partner ziek is, verzorg je die en eventueel ook de kinderen, zoveel je kan. Jezelf vergeet je gewoon een tijdje. Na een tijd word je moe, maar je gaat door. Maar er komt een moment dat het te zwaar wordt en dat je zelf weer naar aandacht verlangt. Ik schaamde me ervoor, maar gelukkig besefte ik bij het Helen Dowling Instituut dat het heel normaal is.”
04 februari 2021
“Je partner begrijpt misschien 80 procent”
Viora Rebergen kreeg vijf jaar geleden de diagnose acute lymfatische leukemie, met 50/50-overlevingskans. Ze onderging 2,5 jaar chemotherapie en zag zichzelf van een 25-jarige uitgesproken fitgirl transformeren in een kale, opgezwollen en doodzieke jonge vrouw. “Ik was mijlenver verwijderd van de persoon die ik was voor ik ziek was en had hulp nodig om verder te kunnen. Die vond ik bij het HDI. Hoe lief je omgeving ook is, het is niet hetzelfde als delen en verwerken met lotgenoten. Het belang van psychische hulp wordt vaak onderschat, daarom doe ik mee aan de campagne Heb hart voor HDI.”
05 januari 2021
“Therapie geeft me de rust in mijn hoofd om thuis moeder te zijn”
Kirsten is moeder van twee kinderen, van toen 4 en 2, en timmerde flink aan de weg als zelfstandig consultant. Op een dag voelt ze een klein hard bobbeltje in haar borst. Voor de zekerheid gaat ze naar de dokter. Er komt geen borstkanker voor in de familie dus echt ongerust is ze niet. Maar daarna volgt het ene slechte nieuws het andere op.
19 december 2020
Zelf had ik het nooit bedacht, maar ik sliep direct beter
Aan ernstige vermoeidheid valt wat te doen, met de juiste hulp. Het Helen Dowling Instituut ontwikkelde in 2009 de online behandeling Minder moe bij kanker. De behandeling is sindsdien steeds verder geoptimaliseerd aan de hand van onderzoek. 73% van de deelnemers is na afloop minder moe.
17 november 2020
Ik wilde mijn kind toch goed achterlaten?
Na de chemo’s ging het ‘gewone’ leven vanzelf door. Ik had een baan, een peuter om voor te zorgen. Zelf stond ik onder hoogspanning. Ik heb een latente vorm van non-hodgkin wat betekent dat de ziekte elk moment weer kan oplaaien. In het ziekenhuis werd me aangeraden alles goed te regelen. Voogdij, een testament, want ja: de klok tikt door en ik wilde mijn kind toch goed achterlaten? Na alle chemo’s stortte ik me vol hierop. Bij wie wil ik dat mijn kind opgroeit? Hoe zorg ik dat ze een stabiele jeugd krijgt? En wat wil ik verder allemaal vastleggen voor als ik er niet meer ben?