u bent hier: Homepage Nieuws

Nieuws

Bekijk hier onze nieuwsberichten. Wil je specifiek nieuws lezen over een bepaalde afdeling of bijvoorbeeld alle cliëntverhalen bekijken? Gebruik dan de filterfunctie. Wil je op de hoogte blijven van ons werk, abonneer je dan op een van onze nieuwsbrieven.

Blijf op de hoogte!

Wil je op de hoogte blijven van ons laatste nieuws? Meld je dan aan voor een van onze nieuwsbrieven.

“Eerst borrelt het heel lang en dan ontploft het van binnen”

26 januari 2024

“Eerst borrelt het heel lang en dan ontploft het van binnen”

Toen Daan de diagnose kreeg kon hij het niet geloven. Hij, die altijd zo sportieve, gezonde jongen had blaaskanker? Twee weken ervoor reed hij nog 160 kilometer op zijn fiets zonder problemen. Na het eerste ongeloof volgde de angst. Ga ik nu dood? “Ik zag mezelf steeds liggen in een kist, met mijn gezin eromheen. Ik wist: hier kom ik mentaal niet zelf doorheen.”

‘Ik kan accepteren dat ik doodga, maar hoe neem ik afscheid van mijn kind?’

21 september 2023

‘Ik kan accepteren dat ik doodga, maar hoe neem ik afscheid van mijn kind?’

Een week nadat Nienke haar dochter Veerle op de wereld zette, werd een grote tumor in haar baarmoederhals ontdekt. Na vele pijnlijke, onvoorstelbare behandelingen brak een rustige periode aan, maar toen kwam het slechte nieuws: Nienkes kanker is ongeneeslijk. “Ik kan alles aan, behalve dat ik Veerle niet kan zien opgroeien. Dat ik haar moet achterlaten… Ik weet gewoon niet hoe dat moet.”

“Ik hoorde dingen waar ik zelf de woorden niet voor had”

16 november 2022

“Ik hoorde dingen waar ik zelf de woorden niet voor had”

Als je iets heftigs overkomt is het belangrijk erover te praten. Maar wat als je allebei nou geen prater bent?! Toen de kanker van Wilma uitgezaaid bleek en de gynaecoloog aanraadde voor gesprekken naar het Helen Dowling Instituut te gaan, voelden Henk en Wilma allebei een drempel. En die werd nog hoger toen het HDI een groepsbehandeling voorstelde. “We zijn heel bij dat we het toch hebben gedaan.”

Sinds Ingerid hoorde dat zij niet te genezen is, worstelt én knuffelt haar gezin meer dan ooit

15 februari 2022

Sinds Ingerid hoorde dat zij niet te genezen is, worstelt én knuffelt haar gezin meer dan ooit

Op 5 november kregen Ingerid en haar gezin een onmogelijke boodschap: de borstkanker waar Ingerid sinds mei 2018 voor werd behandeld, is uitgezaaid op twaalf plaatsen en genezing is niet meer mogelijk. Sindsdien koestert het gezin elk moment dat ze samen hebben meer dan ooit tevoren en zoekt elk van hen naar een manier om zelf overeind te blijven en tegelijk elkaar vast te houden.

“Ik hoorde ongeveer gelijktijdig dat ik zwanger was en dat ik mijn moeder ging verliezen”

20 april 2022

“Ik hoorde ongeveer gelijktijdig dat ik zwanger was en dat ik mijn moeder ging verliezen”

In december 2016 kreeg Marans moeder Miriam te horen dat ze kanker had. Even leek het goed af te lopen, maar twee jaar later bleek de kanker uitgezaaid. Het gezin worstelde met het naderende afscheid en vond hulp bij het Helen Dowling Instituut (HDI). Dochter Maran: “Ik was compleet in paniek. Bang dat ik iets zou vergeten te vragen en dat het straks niet meer kon. Mijn moeder had veel zorgen hoe het verder moest met ons, al deed ze haar best om dat zo min mogelijk te laten merken.”

“Ik voel een enorme druk om te blijven leven”

30 november 2021

“Ik voel een enorme druk om te blijven leven”

In 2012 kreeg Niels enige zus Sandra te horen dat zij een ongeneeslijke vorm van kanker heeft. In 2019 krijgt zijn vrouw Bianca dezelfde boodschap. “Het is niet te beschrijven, de impact die dit heeft. Je wordt overspoeld door angst en verdriet, maar mij confronteerde het ook enorm met mijn eigen sterfelijkheid. Ik voel een enorme druk om te blijven leven, want als mij iets overkomt blijven de kinderen alleen achter.”

Borstkankermaand: “Ik wilde niet die kwetsbare kankerpatiënt zijn”

19 oktober 2021

Borstkankermaand: “Ik wilde niet die kwetsbare kankerpatiënt zijn”

Vol vertrouwen ging ze naar het eerste bevolkingsonderzoek. Tot haar huisarts belde dacht ze er geen seconde meer aan. Mariëtte (53): “Ik voelde me topfit, sportte tien uur in de week. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat er kanker in mijn lichaam zat, terwijl ik daar niets van merkte. In het ziekenhuis bleek dat het in beide borsten zat. Ik was compleet overdonderd.”

“Kanker mocht er van mij niet zijn”

05 oktober 2021

“Kanker mocht er van mij niet zijn”

Angelique kreeg twee keer de diagnose blaaskanker. Wat dit met haar deed, stopte ze weg. Tot ze instortte. Bij het Helen Dowling Instituut ging haar masker af. Met haar humoristische en energieke inborst maakte ze een verrassende theatervoorstelling over wat kanker met je doet.

“Kanker krijgen was één van mijn grootste angsten”

22 juni 2021

“Kanker krijgen was één van mijn grootste angsten”

De eerste keer dat David kanker kreeg was hij 23 jaar. “Mijn opa had een vorm van leukemie. Het was een van mijn grootste angsten om ook kanker te krijgen. En dan heb je het opeens.” David begon zich af te vragen of er iets mis was toen hij lange tijd veel moest hoesten en gewicht verloor. “ Op een gegeven moment begon ik bloed op te hoesten en ontdekte ik opgezette lymfen. Toen ik hoorde dat ik hodgkin had, schrok ik enorm. Mijn grootste angst was uitgekomen. Ik belandde in een rollercoaster van emoties. Vooral mentaal vond ik het heel heftig.”

“De therapie gaf mij de tools om mijn kracht te hervinden”

27 mei 2021

“De therapie gaf mij de tools om mijn kracht te hervinden”

Toen ik de eerste keer kanker kreeg, raakte ik zwaar depressief. Ik kon alleen nog maar in een donkere kamer zitten, in mijn eentje. Het HDI hielp me door die depressie heen. Toen de kanker terugkwam, zag ik dankzij de therapie het zwarte gat voor ik erin kon vallen…

"Door corona belandde ik in isolement"

12 mei 2021

“Door corona belandde ik in isolement”

In de zomer van 2019 merkte Niels dat hij na vijf minuten sporten al buiten adem was. Iets wat hij niet eerder had gehad. “Ik ben meteen naar de huisarts gegaan. Die dacht aan een longontsteking en verwees me door. In het ziekenhuis bleek dat er vier liter vocht achter zijn longen zat. Dit hebben ze eruit gehaald met een drain. Toen zagen ze dat ik longkanker had met de ALK-mutatie.

"Ik vertrouwde nergens meer op"

22 april 2021

“Ik vertrouwde nergens meer op”

Lees hoe Fien Vermeulen door haar behandeling bij het HDI weer toekomstdromen heeft.

“Ik kwam erachter dat ik een strijd tegen mezelf had gevoerd”

15 april 2021

“Ik kwam erachter dat ik een strijd tegen mezelf had gevoerd”

“Mijn glas was zo goed als leeg toen ik bij het HDI kwam. Ik snapte niet waarom, het was al vijf jaar na de behandeling en ik had verwacht dat het met de tijd juist steeds beter zou gaan. Maar het tegendeel was waar. Ik was totaal uitgeput en herkende mezelf niet meer. Tijdens de therapie kwam ik erachter hoe dat kwam.”

Van blije babydozen naar chemo-informatie

24 maart 2021

Van blije babydozen naar chemo-informatie

34 weken zwanger van haar eerste kind was Mariska toen ze hoorde dat ze lymfeklierkanker had. De ‘blije babydozen’ maakten plaats voor informatiemateriaal over chemo’s. Al hadden Mariska en haar vriend Jeroen amper tijd om bij te komen van de schok, laat staan zich echt te verdiepen in wat er allemaal op hen afkwam, want tien dagen na de diagnose werd de bevalling op gang gebracht en kwam zoon Fynn ter wereld. Klein, maar kerngezond en supersterk. Een maand later begon Mariska met haar eerste chemo. “Het leek in eerste instantie overzichtelijk: een halfjaar behandelingen en een genezingskans van 90 procent. Maar dat liep allemaal anders.”

Nadja Hüpscher: “Jezelf vergeet je gewoon een tijdje”

10 maart 2021

Nadja Hüpscher: “Jezelf vergeet je gewoon een tijdje”

“Als je partner ziek is, verzorg je die en eventueel ook de kinderen, zoveel je kan. Jezelf vergeet je gewoon een tijdje. Na een tijd word je moe, maar je gaat door. Maar er komt een moment dat het te zwaar wordt en dat je zelf weer naar aandacht verlangt. Ik schaamde me ervoor, maar gelukkig besefte ik bij het Helen Dowling Instituut dat het heel normaal is.”

"Je partner begrijpt misschien 80 procent"

04 februari 2021

“Je partner begrijpt misschien 80 procent”

Viora Rebergen kreeg vijf jaar geleden de diagnose acute lymfatische leukemie, met 50/50-overlevingskans. Ze onderging 2,5 jaar chemotherapie en zag zichzelf van een 25-jarige uitgesproken fitgirl transformeren in een kale, opgezwollen en doodzieke jonge vrouw. “Ik was mijlenver verwijderd van de persoon die ik was voor ik ziek was en had hulp nodig om verder te kunnen. Die vond ik bij het HDI. Hoe lief je omgeving ook is, het is niet hetzelfde als delen en verwerken met lotgenoten. Het belang van psychische hulp wordt vaak onderschat, daarom doe ik mee aan de campagne Heb hart voor HDI.”

“Therapie geeft me de rust in mijn hoofd om thuis moeder te zijn”

05 januari 2021

“Therapie geeft me de rust in mijn hoofd om thuis moeder te zijn”

Kirsten is moeder van twee kinderen, van toen 4 en 2, en timmerde flink aan de weg als zelfstandig consultant. Op een dag voelt ze een klein hard bobbeltje in haar borst. Voor de zekerheid gaat ze naar de dokter. Er komt geen borstkanker voor in de familie dus echt ongerust is ze niet. Maar daarna volgt het ene slechte nieuws het andere op.

Zelf had ik het nooit bedacht, maar ik sliep direct beter

19 december 2020

Zelf had ik het nooit bedacht, maar ik sliep direct beter

Bron: Seniorenwijzer

Ik wilde mijn kind toch goed achterlaten?

17 november 2020

Ik wilde mijn kind toch goed achterlaten?

Na de chemo’s ging het ‘gewone’ leven vanzelf door. Ik had een baan, een peuter om voor te zorgen. Zelf stond ik onder hoogspanning. Ik heb een latente vorm van non-hodgkin wat betekent dat de ziekte elk moment weer kan oplaaien. In het ziekenhuis werd me aangeraden alles goed te regelen. Voogdij, een testament, want ja: de klok tikt door en ik wilde mijn kind toch goed achterlaten? Na alle chemo’s stortte ik me vol hierop. Bij wie wil ik dat mijn kind opgroeit? Hoe zorg ik dat ze een stabiele jeugd krijgt? En wat wil ik verder allemaal vastleggen voor als ik er niet meer ben? Intussen ging ik door. Met werken, met zorgen voor mijn kind. Als alleenstaande moeder moet je wel, financieel én praktisch gezien. Tot het moment kwam dat ik niet meer kon. Mijn omgeving snapte er niets van.”

10-vragen aan Viora Rebergen en haar vriend Joost van Willigenburg

09 november 2020

10-vragen aan Viora Rebergen en haar vriend Joost van Willigenburg

Viora Rebergen kreeg vijf jaar geleden de diagnose acute lymfatische leukemie, met 50/50-overlevingskans. Ze onderging 2,5 jaar chemotherapie en zag zichzelf van een 25-jarige uitgesproken fitgirl transformeren in een dikke, kale en doodzieke jonge vrouw. Viora, Joost en haar ouders vonden in die tijd een klankbord bij het Helen Dowling Instituut (HDI) en Viora werd ook lid van onze cliëntenraad. Over haar leven met kanker schreef ze, samen met haar vriend Joost van Willigenburg, een bloedeerlijk, aangrijpend boek dat direct op nummer 2 van de Bestseller Top-60 binnenkwam.

Ik kon niet meer alleen thuis zijn

01 oktober 2020

Ik kon niet meer alleen thuis zijn

Na de chemo’s dacht Gonneke: zo nu gaan we weer normaal doen. “Ik ging aan het werk en plande elk vrij moment vol. Als ik maar niet thuis was. Tot ik zo moe was dat zelfs met mijn ogen knipperen als inspanning voelde. Toen wist ik dat ik hulp nodig had. Die vond ik bij het Helen Dowling Instituut (HDI).”

“Grenzen overschrijden mag geen gewoonte zijn”

07 februari 2020

“Grenzen overschrijden mag geen gewoonte zijn”

Wat ik meest mis in deze jaren na kanker is vrijheid. Een lichaam met een bijna altijd halfvolle, dan wel bijna lege batterij, beperkt enorm. Inmiddels kamp ik hier ruim drie jaar mee en ondertussen heb ik vele manieren ontdekt die het omgaan met weinig energie makkelijker, fijner, vrijer en soms zelfs productiever maakt.

"Ik vraag me vaker af: wil ik dit echt?"

25 augustus 2019

“Ik vraag me vaker af: wil ik dit echt?”

Waar de eerste tijd na de behandelingen er duidelijk een stijgende lijn te zien is in mijn energieniveau, stagneert deze lijn na een jaar of twee. Om vervolgens zelfs te dalen. Zo’n kleine drie jaar na mijn laatste behandeling zit ik slechter in mijn vel dan ooit.

"Maar je bent toch schoon?" (video)

“Maar je bent toch schoon?” (video)

Toen ik nog ziek was en regelmatig in het ziekenhuis lag, leefde iedereen enorm met me mee. Maar zodra ik ‘schoon’ werd verklaard en naar huis mocht, viel die aandacht weg. Mensen gingen ervan uit dat ik mijn gewone leven van vóór de ziekte zomaar kon oppakken. “Maar je bent toch schoon?”, vroegen ze dan. Terwijl het herstel toen pas begon.