Ik kon niet meer alleen thuis zijn

Na de chemo’s dacht Gonneke: zo nu gaan we weer normaal doen. “Ik ging aan het werk en plande elk vrij moment vol. Als ik maar niet thuis was. Tot ik zo moe was dat zelfs met mijn ogen knipperen als inspanning voelde. Toen wist ik dat ik hulp nodig had. Die vond ik bij het Helen Dowling Instituut (HDI).”

Tekst: Manon van Wijnen

Het is 19 september 2016 als bij Gonneke borstkanker wordt vastgesteld. “Ik had een heftig jaar achter der rug. Mijn vader overleed, ik ging scheiden van de vader van mijn twee jongens en mijn zus had borstkanker gehad. Genetisch onderzoek wees uit dat zij het gen niet had, waardoor ik geen verhoogd risico liep, zo werd mij verteld in een brief. Zes weken nadat ik de brief had ontvangen, had ik het toch. Niet veel later zat mijn zus zat aan mijn ziekbed.”

Ongelofelijk vermoeid

Toen de chemo’s achter de rug waren wilde Gonneke dat alles weer normaal werd en pakte ze het leven in volle vaart weer op. Tot de dag kwam dat ze ongelofelijk vermoeid was. “Het HDI liet me inzien dat ik op de vlucht was voor mijn gevoel. Ik kon niet meer alleen thuis zijn, want daar was mijn verdriet; daar wilde ik niet zijn. Ook leerde ik naar mezelf kijken. Toen ik kanker kreeg had ik net een relatie. Vol vertrouwen gingen we samen het traject in, maar toch liep het stuk. Door de gesprekken met mijn therapeut realiseerde ik me wat mijn rol hierin was. Als mijn vriend vroeg of hij iets kon doen, zei ik: nee hoor, het gaat wel. Terwijl het eigenlijk helemaal niet ging.”

‘De klap komt daarna’

Het moeilijkste begint pas na de behandelingen, ontdekte Gonneke. “Tijdens de behandeling ben je aan het overleven, terwijl daarna de klap komt. Dan begint het eigenlijk pas. Terwijl je omgeving juist denkt dat het dan klaar is, dat je weer verder kunt met je leven. Maar dat was en is helemaal niet zo in mijn geval. Ik wist niet hoe ik het moest verwerken, hoe ik moest rouwen om mijn gezonde lichaam dat er niet meer was. Accepteren dat ik klachten blijf houden. Het HDI helpt mij daarbij. Ik ben vaker alleen thuis, zeg hoe het echt met me gaat en wat ik nodig heb. Zonder de hulp van het HDI had ik dat niet gekund.”