Tekst: Manon van Wijnen
Beeld: Pim Geerts
Het is augustus 2019 als Kirsten hoort dat ze borstkanker heeft. Niet veel later blijkt dat het is uitgezaaid naar de lymfeklieren. “Het was alsof de grond wegzakte onder mijn voeten. Toen de arts vroeg of ik nog iets nodig had, zei ik: ja, een psycholoog. Ik vind dat je na zo’n gesprek meteen in een kamertje ernaast terecht zou moeten kunnen voor psychologische hulp. Ik was echt niet in staat om in mijn eentje mijn gedachten helder te krijgen. Ik hoor vaak dat mensen na de behandelingen pas aan het verwerken toekomen. Ik wilde meteen verwerken wat me allemaal overkomt.”
Wat ben ik nog waard?
Kirsten kwam in behandeling bij een therapeut van het Helen Dowling Instituut. “Als je hoort dat je kanker hebt, stroomt je hoofd vol vragen. Wie ben ik nog? Wat ben ik nog waard? Ben ik nu afhankelijk van anderen? Het HDI heeft me daarbij geholpen. Ook toen ik paniekaanvallen kreeg, wist mijn therapeut raad. Ze hielp me inzien dat ik deze zelf veroorzaak. Door mijn angst voor de dood diep weg te stoppen en niet uit te spreken, kwam deze met een ongekende kracht omhoog. Alsof je een ballon onder water duwt: het put je uit en uiteindelijk houd je het toch niet tegen.”
‘Jij gaat toch niet dood’
Dat ook haar omgeving hulp nodig had om over de olifant in de kamer te praten, merkte Kirsten al gauw. “Meestal was het ‘joh, jij gaat toch helemaal niet dood’ of ‘zo moet je niet denken, geniet liever van je kinderen’ of iets anders wat geruststellend bedoeld is. Voorheen had ik vast ook zo gereageerd hoor. Nu weet ik dat je er niets aan hebt als je een angst ontkent. Sinds ik over de dood durf te praten, heb ik nooit meer een paniekaanval gehad.”
Betekenis
Kirsten vond ook een nieuwe manier om van betekenis te zijn voor de maatschappij. “Ik ving steeds vaker op dat mensen niet weten wat je moet geven aan iemand die slecht nieuws heeft gekregen. Wat koop je? Wat zet je op het kaartje? Ik besloot een webshop te beginnen met attenties voor mensen die ziek zijn. Vroeger zou ik eerst een marktonderzoek doen en een businessplan maken, nu ben ik er gewoon voor gegaan. Het is nu 14 uur ’s middags en ik heb net mijn eerste, en misschien wel enige pakje van vandaag, besteld via Beterschapje.nl ingepakt. Opbrengst: 6 euro. Vroeger had ik om deze tijd al 600 euro verdiend. Toch ervaar ik nu veel meer voldoening. Ik word hier zó blij van.”
“Mentale stuk wordt onderschat”
Na een heftig jaar, met chemobehandelingen, bestralingen en een borstamputatie, was het klaar. Dacht ze. Want de kanker bleek bij de eerste controle nog niet weg. “Toen de arts zei dat ik weer een jaar moest kuren werd het zwart voor mijn ogen. Niet weer een jaar doodziek, dacht ik. Ik-kan-niet-meer. Ik ging letterlijk OUT. Toen heb ik zes weken pauze afgedwongen. Dat moest ik er echt doordrukken. Terwijl ik echt tijd nodig had om het te verwerken. Ik vind dat het mentale stuk wordt onderschat. Mentaal en fysiek zouden meteen samen moeten worden opgepakt. In mijn werk spraken we van de customer journey, de totaalbeleving. Dat zou in de zorg net zo moeten zijn. En afgestemd op de doelgroep. Want als jonge moeder, zoals ik, heb je andere zorg nodig. Je bent kapitein van een gezin, staat altijd aan het roer en opeens word je opgeslokt door een medische tsunami. In een maand tijd verander je in een doodziek iemand aan een infuus. Daar heb je gewoon hulp bij nodig.”
Tweede chemojaar
Kirsten is net aan haar tweede chemojaar begonnen. Ondanks dat het zwaar is voelt ze zich gelukkiger dan ooit. “Natuurlijk is het nog steeds verschrikkelijk om ziek te zijn. Ik laat elke keer weer een zee vol tranen achter in de kamer van mijn therapeut bij het HDI. Het is zo fijn om te kunnen janken en schreeuwen zonder je bezwaard te voelen. Bij iemand die geen oordeel heeft en je niet zielig vindt. Al mijn vragen en zorgen bespreek ik zonder schroom met haar. Dat geeft me de rust en overzicht in mijn hoofd om thuis gewoon moeder te zijn.” Al wordt over haar ziekte ook thuis gewoon gepraat. “We praten openlijk over dat ik ziek ben. Omdat mijn kinderen pas 3 en 5 zijn vinden ze het vooral spannend en interessant. Vooral als ik een grote pleister heb of iets dergelijks.”
To-do-list
Kirsten heeft nog een lange weg te gaan, op wat ze noemt haar kankerjourney. Na dit tweede jaar chemo wachten nog een borstreconstructie en zeven jaar hormoontherapie. Toch zou ze nooit meer terug willen naar hoe haar leven was voor de kanker. “Mijn voor-kanker-leven was erg serieus, ik leefde van de ene naar de andere to-do-list, voelde altijd de druk om te slagen. Nu maak ik heel bewuste keuzes en besteed ik meer energie aan wat ik leuk vind. Tuurlijk heb ik nog wel een to-do-list, maar die is niet meer leidend. Als ik niet ziek was geworden was ik denk ik nooit op dit punt gekomen. Ik zie de wereld helderder dan ooit. En sta elke dag blij op.”
