Tekst: Manon van Wijnen
Eierstokkanker
Henk en Wilma zijn getrouwd en hebben drie kinderen, waarvan alleen de jongste nog thuis woont. In het voorjaar van 2021 wordt bij Wilma eierstokkanker vastgesteld. Ze had daarvoor al heel lang buikklachten. Henk: “De huisarts kwam er niet achter wat er aan de hand was. Iedere keer werd het voor darmklachten aangezien. Tot ze op een zondag niet meer kon liggen. Er bleek een tumor van 11 centimeter in haar buik te zitten. Bij een kijkoperatie werden er ook uitzaaiingen ontdekt. De huisarts zei toen: wat hebben we over het hoofd gezien? Dat was heel moeilijk om te horen.”
Nog meer uitzaaiingen
In juli 2021 wordt Wilma geopereerd. Tijdens de operatie ontdekt de arts dat er nog meer uitzaaiingen zijn. Ook deze worden meteen weggehaald. Na de operatie ondergaat Wilma chemokuren. Henk: “Dat hele traject was erg heftig. Eerst de schrik dat het kanker was. Daarna alle grote operaties en de impact daarvan op je lijf, maar ook emotioneel. Want horen dat na drie jaar nog maar dertig procent van de mensen met deze diagnose in leven is, hakt er echt in. Op jezelf en je gezin.”
“We zijn allebei heel moe sinds Wilma ziek is”
Henk is overal bij, elk gesprek en elk ziekenhuisbezoek. Toch krijgt hij tijdens de groepsessies bij het HDI pas echt het inzicht wat er allemaal vanbinnen is gebeurd, bij hen beiden. “De ervaringen van lotgenoten waren waardevol en hierdoor praatte Wilma makkelijker. Ze deelde gevoelens en angsten waarvan ik wel wist maar die we nooit zo de aandacht hadden gegeven. Daardoor begreep ik beter wat ze doormaakt en wat voor impact het heeft op haar. Ook heb ik door de behandeling bij het HDI meer inzicht in hoe gevoelens als angst en vermoeidheid werken en hoe je ermee om kan gaan. We zijn allebei heel moe sinds Wilma ziek is. Dan denk je al gauw aan rust nemen. Maar door de therapie weet ik dat je bij psychische vermoeidheid beter kunt bewegen. Dus gaan we juist samen wandelen en praten. Dat helpt enorm. Ik heb het idee dat ik haar beter kan steunen en beter weet wat ik kan doen samen verder te kunnen.”
“Wat je voelt krijgt opeens een naam”
Het verbaasde Henk ook wat de dynamiek van de groep bij hemzelf teweeg bracht. “Ik vind het heel bijzonder hoe open je met elkaar kan zijn, terwijl je elkaar niet kent. Ik was erbij als enige man, als enige partner en hield me eerst op de achtergrond, omdat ik vond dat het niet om mij draait. Maar al gauw bleek dat ze het fijn vonden het perspectief van een partner te horen. Dat dat hen ook weer verder hielp. Dat ik zo ook kon bijdragen, was heel fijn. Ook mijzelf heeft het veel gebracht. Ik hoorde mensen gevoelens onder woorden brengen waarvan ik dacht: dat voel ik ook, ik had er alleen de woorden niet voor. Wat je voelt krijgt opeens een naam. Daardoor snap ik mezelf beter en kan ik nu ook beter praten over wat ik voel. Met Wilma en tijdens de individuele gesprekken met de therapeut van het HDI, maar ook met onze kinderen. Door de behandeling ervaren we als gezin meer begrip en steun.
