Ik ben hier toch veel te jong voor?

In 2012 kreeg ik de diagnose borstkanker. Mijn wereld stond op dat moment stil. Hoe is het mogelijk? Borstkanker komt niet in mijn familie voor en ik ben hier toch veel te jong voor, dacht ik nog. Ineens realiseerde ik me dat het leven niet maakbaar is. We hebben het goed voor elkaar; een mooi huis, mooie boot, leuke banen. Maar wat heb je er aan als je ziek bent? Het enige wat ik wilde is nog heel lang gelukkig leven met mijn man en mijn kind. En mijn zoon, van toen zes jaar, zien opgroeien tot een volwassen man.

Door:  Mirjam, cliënt HDI Er volgde een behandeltraject van anderhalf jaar. Gedurende deze periode had ik het volgende mantra: “ik word beter, laten we van deze situatie het allerbeste maken!” In deze behandelperiode ben ik door het St. Antonius Ziekenhuis liefdevol verzorgd. Ik heb gedurende het behandeltraject weinig tegenslag ervaren, al waren die er natuurlijk wel. In 2013 ben ik gaan revalideren bij de Hoog Straat in Utrecht. Hier maakte ik kennis met het Helen Dowling Instituut. Ik had meteen een goed gevoel bij de medewerkers van het HDI. Toch ben ik niet meteen in behandeling gegaan, want ik voelde me nog redelijk goed. Na anderhalf jaar in een veilige verzorgende omgeving rondgelopen te hebben gedurende een periode waarin ik vijf keer geopereerd ben, een half jaar chemo heb gehad, een jaar herceptin en een start te hebben gemaakt met de 10-jarige tamoxifenkuur, kwam er rust in mijn leven. Even geen ziekenhuis bezoeken meer. Wat een verademing was dat.

Behandeling bij het HDI

Maar toen kwam de man met hamer. Ik werd angstig, neerslachtig, ik had geen vertrouwen meer in mijn lichaam, geen vertrouwen meer in mijn omgeving. Ik was heel erg onzeker en voelde me niet begrepen. Dat was het moment dat ik gestart ben met een behandeling bij het HDI. Eind 2013 hadden we daar ook een gezinssessie om te kijken of ieder gezinslid zijn plekje heeft kunnen behouden in deze verdrietige situatie. We hebben met z’n drietjes een creatieve opdracht gedaan en dat deed ons erg goed. De manier waarop de therapeuten van het HDI ons benaderden was liefdevol en begripvol. Vanaf januari 2014 had ik zowel individuele en als groepssessies. Mijn therapeute hielp me mijn masker af te zetten en leerde mij wat het is om echt te voelen en ook om dit gevoel te uiten. Soms waren de sessies energierijk, soms heel verdrietig, soms confronterend maar alles vanuit een respectvolle grondhouding.  Ik heb me echt thuis gevoeld en ik voelde me vooral ook begrepen. Een plek waar ze begrijpen hoe het is om een diagnose borstkanker te hebben of te hebben gehad, een plek waar veel kennis aanwezig is. Door het HDI heb ik weer mijn kwaliteit van leven terug gekregen.