u bent hier: Homepage Nieuws Zaaien in een treurige berm

Zaaien in een treurige berm

Terwijl het vlammetje nog uren blijft flakkeren in het kleine kapelletje, vervolg ik mijn voettocht op deze vierde mei. Niet veel later passeer ik een berm; troosteloos, bemodderd en met lange grassprieten. Hier moet het zijn..

Stockfoto 'vanuit de therapiekamer'

Mijn gedachten dwalen af naar onze eerste kennismaking..

Terwijl ik de lange trap afdaal neem ik hem in me op; een grote gebogen gestalte, bedachtzaam roerend in zijn koffie. Naast hem op de bank ligt een afgedragen rugzak. Ik voel een mengeling van spanning en onbevangenheid, nog geen besef van de impact van de kankerdiagnose op deze man met schizofrenie.

We wandelen door de seizoenen en door zijn leven

De gesprekken vinden buiten plaats, naast elkaar lopend door het bos, tussen de varens en over bemodderde paden. We zien felgroene bladeren veranderen in herfstkleuren en bomen kaal worden. Met onze kragen omhoog stappen we stevig door in de vrieskou en kraakt de grond onder onze voeten.  In het voorjaar zien we knoppen ontstaan en weer tot bloei komen. Met het voorbij gaan van de seizoenen wandelen we door zijn leven en door zijn binnenwereld. Aanvankelijk zijn mijn vragen voorzichtig en verkennend, aftastend wat er in hem omgaat nu hij zo ziek is.

Hij vertelt hoe moeilijk het altijd is geweest om te leven met schizofrenie, de eenzaamheid en het onbegrip van de buitenwereld voor mensen zoals hij. Hij houdt het meest van de verwilderde stukken in het bos, de plekken waar de zon speelt met vale kleuren en grillige vormen. ‘De outcast van het bos’, schiet er door me heen.

Geleidelijk sluipt hij mijn hart binnen

Hij trekt zich het lot van psychiatrische patiënten aan, altijd al gedaan. Het inspireert hem om zijn talenten in te zetten voor meer kansen. Ooit deed hij dit door banen te creëren in zijn bakkerij, tegenwoordig vooral met messcherpe uitingen op social media. In weerwil van alles blijft hij hopen dat de zaadjes die hij rondstrooit ergens bodem zullen vinden. Het leven was zo zwaar, sterven is ergens een verlichting. Toch blijft er een lijntje met het leven en blijft hij zoeken naar de beste behandelingen, eigenzinnig en strijdend met instanties om behandelingen vergoed te krijgen.

Naarmate het lichamelijk ongemak toeneemt vertraagt ons tempo en worden de thema’s zwaarder: wat het betekent om te gaan sterven, de angst die hij voelt bij verschillende scenario’s en hoe hij hierin regie kan houden. We kunnen het er samen over hebben; hij accepteert mijn confronterende vragen en staat open voor een ander perspectief. Het meest is hij geraakt door het verdriet van zijn moeder die haar zoon gaat verliezen. De enige keer dat hij zijn tranen aan me laat zien komt dan ook na mijn vraag ‘en wie huilt er om jou?’. Geleidelijk sluipt hij mijn hart binnen.

Hij sterft in het voorjaar en op zijn rouwkaart staat een eenvoudige boodschap.

Ik haal de twee papieren zakjes uit mijn tas en laat de bloemzaadjes dansen in de wind voordat ze hun plek vinden in de aarde van deze treurige berm. Voor Erik.

Mirjam Koppenol

Mirjam is GZ-psycholoog en werkt sinds 2019 bij het Helen Dowling Instituut. Graag maakt zij anderen deelgenoot van haar ervaringen als therapeut, en geeft ze een inkijkje in de therapiekamer. Wil je reageren, dan kan dat via mkoppenol@hdi.nl

Deze column verschijnt ook in het magazine van de NVPO.

Recente nieuws

Zo beoordelen cliënten onze zorg.

Bekijk hier de volledige resultaten uit ons tevredenheidsonderzoek. Onze zorg ook beoordelen? Dat kan op Zorgkaart Nederland.

Tevredenheid

Afname stemmingsklachten

Beveelt ons aan