Tekst: Manon van Wijnen
Beeld: Pim Geerts
Judy en Marlies zijn twee leuke Utrechtse vrouwen met veel overeenkomsten: drukke baan, jonge kinderen, rijk sociaal leven. Ze kenden elkaar niet. Tot beiden getroffen worden door borstkanker. Marlies: “Ik weet nog dat ik de chemozaal opliep en de zaal scande. Tachtig procent oud; één leuke jonge vrouw. We raakten aan de praat en daar zijn we eigenlijk nooit meer mee gestopt.” Judy: “Met Marlies kan ik er écht over praten, zij begrijpt als geen ander wat ik voel op momenten van controles en heeft precies de juiste woorden.”
‘Als ik ergens een piepje hoor dat klinkt als een chemoapparaat, word ik nog naar.’
Marlies
Kanker heb je wél alleen
Kanker is een eenzaam proces, benadrukken beiden. De uitspraak ‘kanker heb je niet alleen’, zoals je vaak hoort, raakt Marlies. “Kanker heb je wél alleen. Je partner ligt daar niet aan dat apparaat. Die heeft niet al die slangetjes in zijn arm. Die wordt niet de operatiezaal in gereden. Als ik ergens een piepje hoor dat klinkt als een chemoapparaat, word ik nog naar. Ik heb echt het gevoel dat ik het alleen heb moeten ondergaan, en… daarnaast is er heel veel liefde.” Judy knikt. “Liefde uit onverwachte hoeken. De buurvrouw die opeens met een pan soep voor de deur staat, geen hele verhalen, alleen die pan en één lieve zin. Of alle buren die op de ochtend van je controle een kaarsje voor je branden. Zo ontroerend.”
EMDR
Marlies en Judy gingen beiden voor psychologische zorg naar het Helen Dowling Instituut en hadden veel aan deze behandeling. Marlies: “Het Helen Dowling Instituut was er voor mij op meerdere manieren. Ik voelde me er begrepen, het gaf me ritme – ook door de combinatie met de Oofu waar ik kon sporten in hetzelfde pand. Begrepen worden is zo belangrijk. Door de behandeling kan ik dealen met de angstige momenten. En EMDR heeft geholpen de scherpe randjes te verzachten van de herinnering die ik had bij het krijgen van de diagnose, zoals de priemende zorgelijke ogen van de verpleegkundige.” Judy: “Toen ik klaar was met alle ziekenhuisbehandelingen was het lente. Ik voelde me als een lammetje in de wei, vol levenslust pakte ik de draad van het leven weer op. Maar ik ervaarde ook dat ik echt wat te verwerken had voor ik verder kon. Bij het HDI kon ik dat doen. Ik kreeg inzicht in hoe een verwerkingsproces van een ingrijpende gebeurtenis als kanker verloopt en in mijn eigen proces. Na elke sessie voelde ik me letterlijk lichter.”
‘Na elke sessie bij het HDI voelde ik me letterlijk lichter’
Judy
Chemotunnel
In het dagelijks leven zochten en zoeken Marlies en Judy op de spannende momenten elkaar altijd op. “Tijdens het wachten op een uitslag, of een week voor de controle heb je zoveel vragen, twijfels. Is dit normaal wat ik voel of denk? Je omgeving zegt dat het goed komt. Terwijl wij denken: bij ons zit er iets in ons lijf. Wij weten: het kan wél verkeerd zijn. Op momenten dat je echt in de rats zit, begrijpen alleen lotgenoten je. Die herkennen het.” Judy knikt. “Op een gegeven moment had ik tijdens mijn chemo een paar ‘donkere’ dagen. Dan lag ik in bed en voelde ik mij verdrietig en somber. Mensen in mijn omgeving wilden het voor mij oplossen, maar wisten niet goed hoe. Een lotgenoot herkende mijn gevoel meteen en zei dat er zelfs een naam voor is: de ‘chemotunnel’. Toen ik dat hoorde voelde ik me zo opgelucht. Dat anderen dit ook hadden na een chemo maakte dat ik er tijdens de volgende kuren beter mee om kon gaan. De klachten werden milder, en uiteindelijk verdwenen ze. Eigenlijk zou iedereen dit moeten weten, dacht ik toen.”
Omdat het contact met lotgenoten van onschatbare waarde bleek delen Marlies en Judy hun ervaringen met vrouwen die hetzelfde meemaakten of meemaken als zij in de podcastserie Borstkanjers, te beluisteren via de bekende podcastkanalen.
Maak mogelijk dat mensen zoals Marlies en Judy de beste zorg krijgen, zodat zij en hun gezinnen hun leven weer kunnen oppakken.
