u bent hier: Homepage Nieuws

Nieuws

Bekijk hier onze nieuwsberichten. Wil je specifiek nieuws lezen over een bepaalde afdeling of bijvoorbeeld alle cliëntverhalen bekijken? Gebruik dan de filterfunctie. Wil je op de hoogte blijven van ons werk, abonneer je dan op een van onze nieuwsbrieven.

Blijf op de hoogte!

Wil je op de hoogte blijven van ons laatste nieuws? Meld je dan aan voor een van onze nieuwsbrieven.

Ik wilde mijn kind toch goed achterlaten?

17 november 2020

Ik wilde mijn kind toch goed achterlaten?

Na de chemo’s ging het ‘gewone’ leven vanzelf door. Ik had een baan, een peuter om voor te zorgen. Zelf stond ik onder hoogspanning. Ik heb een latente vorm van non-hodgkin wat betekent dat de ziekte elk moment weer kan oplaaien. In het ziekenhuis werd me aangeraden alles goed te regelen. Voogdij, een testament, want ja: de klok tikt door en ik wilde mijn kind toch goed achterlaten? Na alle chemo’s stortte ik me vol hierop. Bij wie wil ik dat mijn kind opgroeit? Hoe zorg ik dat ze een stabiele jeugd krijgt? En wat wil ik verder allemaal vastleggen voor als ik er niet meer ben? Intussen ging ik door. Met werken, met zorgen voor mijn kind. Als alleenstaande moeder moet je wel, financieel én praktisch gezien. Tot het moment kwam dat ik niet meer kon. Mijn omgeving snapte er niets van.”

10-vragen aan Viora Rebergen en haar vriend Joost van Willigenburg

09 november 2020

10-vragen aan Viora Rebergen en haar vriend Joost van Willigenburg

Viora Rebergen kreeg vijf jaar geleden de diagnose acute lymfatische leukemie, met 50/50-overlevingskans. Ze onderging 2,5 jaar chemotherapie en zag zichzelf van een 25-jarige uitgesproken fitgirl transformeren in een dikke, kale en doodzieke jonge vrouw. Viora, Joost en haar ouders vonden in die tijd een klankbord bij het Helen Dowling Instituut (HDI) en Viora werd ook lid van onze cliëntenraad. Over haar leven met kanker schreef ze, samen met haar vriend Joost van Willigenburg, een bloedeerlijk, aangrijpend boek dat direct op nummer 2 van de Bestseller Top-60 binnenkwam.

Ik kon niet meer alleen thuis zijn

01 oktober 2020

Ik kon niet meer alleen thuis zijn

Na de chemo’s dacht Gonneke: zo nu gaan we weer normaal doen. “Ik ging aan het werk en plande elk vrij moment vol. Als ik maar niet thuis was. Tot ik zo moe was dat zelfs met mijn ogen knipperen als inspanning voelde. Toen wist ik dat ik hulp nodig had. Die vond ik bij het Helen Dowling Instituut (HDI).”

“Grenzen overschrijden mag geen gewoonte zijn”

07 februari 2020

“Grenzen overschrijden mag geen gewoonte zijn”

Wat ik meest mis in deze jaren na kanker is vrijheid. Een lichaam met een bijna altijd halfvolle, dan wel bijna lege batterij, beperkt enorm. Inmiddels kamp ik hier ruim drie jaar mee en ondertussen heb ik vele manieren ontdekt die het omgaan met weinig energie makkelijker, fijner, vrijer en soms zelfs productiever maakt.

"Ik vraag me vaker af: wil ik dit echt?"

25 augustus 2019

“Ik vraag me vaker af: wil ik dit echt?”

Waar de eerste tijd na de behandelingen er duidelijk een stijgende lijn te zien is in mijn energieniveau, stagneert deze lijn na een jaar of twee. Om vervolgens zelfs te dalen. Zo’n kleine drie jaar na mijn laatste behandeling zit ik slechter in mijn vel dan ooit.

"Maar je bent toch schoon?" (video)

“Maar je bent toch schoon?” (video)

Toen ik nog ziek was en regelmatig in het ziekenhuis lag, leefde iedereen enorm met me mee. Maar zodra ik ‘schoon’ werd verklaard en naar huis mocht, viel die aandacht weg. Mensen gingen ervan uit dat ik mijn gewone leven van vóór de ziekte zomaar kon oppakken. “Maar je bent toch schoon?”, vroegen ze dan. Terwijl het herstel toen pas begon.

"Ik leer te leven met of-of in plaats van en-en"

22 augustus 2019

“Ik leer te leven met of-of in plaats van en-en”

In 2017 hoorde ik dat het voor 95 procent zeker was dat ik lymfklierkanker had. In de weken die volgden leefde ik tussen hoop en vrees. Het verwijderen van de lymfklier maakte de diagnose op 21 december eindelijk definitief: ik had kanker. De eerste chemo zou op 4 januari starten.

“Ja, ik ben ook wel eens moe …”

21 augustus 2019

“Ja, ik ben ook wel eens moe …”

Een opmerking die me vroeger pijn deed. Sinds ik de online therapie Minder Moe bij Kanker bij het HDI gevolgd heb niet meer! In oktober 2014 kreeg ik de diagnose lymfeklierkanker. Na de nodige onderzoeken, acht chemokuren en immuuntherapie werd ik genezen verklaard en ging ik mijn leven weer oppakken. Rustig weer aan het werk, sporten en deelnemen aan het sociale leven. Tot in 2016 de eerste terugslag kwam.

"Middagdutjes zijn geen luxe, maar noodzaak"

20 augustus 2019

“Middagdutjes zijn geen luxe, maar noodzaak”

Ik vind het vreselijk wanneer het woord ‘kanker’ als scheldwoord of hippe aanduiding (“Dat is Kanker lekker!”) gebruikt wordt, nu maak ik er -bij uitzondering- deze keer mezelf schuldig aan: Ik Ben Kanker Moe! Ik ben al twee jaar zo ongelooflijk moe. Moe, moe en nog eens moeër.

Ik wilde op een gezonde manier mijn man kunnen bijstaan

28 maart 2018

Ik wilde op een gezonde manier mijn man kunnen bijstaan

Mijn man was net genezen van schildklierkanker na een traject van twee jaar, toen er acute lymfatische leukemie bij hem werd gediagnosticeerd. Hij ging meteen een medisch traject in met chemokuren, nog zwaarder dan eerst. De eerste periode lag hij vijf weken in het ziekenhuis. Van een gezonde jonge vent veranderde hij in een zeer zieke man, viel twaalf kilo af en zat onder de chemo en andere medicijnen

“Elk pijntje of ongemak deed de alarmbellen rinkelen”

30 januari 2018

“Elk pijntje of ongemak deed de alarmbellen rinkelen”

In 2000 kreeg ik voor het eerst een zware epileptische aanval. Op de EEG scan die volgde was een vlekje te zien. Er zat een ‘knikker’ in mijn hoofd die de epileptische aanval zou hebben veroorzaakt. Wat het precies was wisten ze toen niet, maar omdat het stabiel leek hebben ze geen operatie uitgevoerd. Wel moest ik elk halfjaar terugkomen voor controles.

Kanker verandert iets in je kern

23 november 2017

Kanker verandert iets in je kern

Een aantal jaar geleden werd ik voor de eerste keer ziek. Ik had zaadbalkanker. Dit werd op tijd geconstateerd, waardoor ik curatief te genezen was. Waar ik alleen geen rekening mee had gehouden, was de psychologische impact. Maar die was er wel degelijk. Ik kwam in een fikse depressie, maar gelukkig ook bij het HDI terecht. Na individuele- en groepstherapie had ik het gevoel dat ik de wereld weer aan kon. Ik schreef hier in 2014 al een column over voor het HDI.

Een keer goed uitslapen?!

23 augustus 2017

Een keer goed uitslapen?!

“Is er een link met dat ik kanker had en me nu zo moe en gespannen voel? Of moet ik gewoon een keer goed uitslapen en een aspirientje nemen?”, is m’n vraag aan Emma (therapeut Helen Dowling Instituut, HDI) – “Wat denk je zelf als je deze vraag stelt?” Ze schiet in de lach. Ik lach mee, voel me wat betrapt.

Wat doe je als je wereld instort?

13 juli 2017

Wat doe je als je wereld instort?

Op 17 mei 2016 krijgen we te horen dat er een hersentumor in Marcel zijn hoofd zit. Onze wereld stort in. Talloze vragen schieten door mijn hoofd. “Hoe lang nog?”, hoor ik Marcel zeggen. “Meneer,” zegt de arts, “volgend jaar zit u hier niet meer”.

Mijn levensverwachting was maximaal één jaar

11 oktober 2016

Mijn levensverwachting was maximaal één jaar

Twintig weken zwanger was ik van ons eerste kindje, toen ik op weg van werk naar huis reed. Ik voelde mij al langer niet fit en probeerde het stemmetje in mijn hoofd te negeren. Het bleek te laat. In de auto raakte ik bewusteloos. Wonder boven wonder werd ik wakker op de vluchtstrook, zonder een schrammetje. In het ziekenhuis bleek dat er veel vocht rond mijn hart zat.

We waren in shock

21 juli 2016

We waren in shock

Mijn man en vader van onze twee kinderen, een dochter van toen 14 en een zoon van 17 jaar, kreeg totaal onverwachts te horen dat hij kanker had. Helemaal uitgezaaid, zo’n beetje alle vitale organen waren aangetast. We waren in shock. De arts vertelde ons dat het leven van mijn man met pillen gerekt kon worden, met een beetje geluk een klein jaartje. Het werden negen maanden.

Diagnose prostaatkanker

16 juni 2016

Diagnose prostaatkanker

In mei 2014 kreeg ik volkomen onverwachts de diagnose prostaatkanker. Een donderslag bij heldere hemel. In juli 2014 ben ik daaraan geopereerd. Een operatie met bijzonder veel complicaties. Dat maakte de opnameduur in het ziekenhuis extra lang en zwaar. En navenant was er ook weer een langer durende herstelperiode nodig. Gelukkig waren er geen uitzaaiingen.

Gek kuiltje in mijn borst

31 mei 2016

Gek kuiltje in mijn borst

Eind mei 2012 ging ik naar de huisarts voor een uitstrijkje. Toch ook maar eens naar dat gekke kuiltje in mijn borst laten kijken. De huisarts stelt voor dat ik dat laat checken in het ziekenhuis, maar zegt niks over borstkanker. Ik ga toch maar eens googelen en dan blijkt zo’n kuiltje, een intrekking, vrijwel zeker een kwaadaardige tumor te betekenen. Ik ben verbijsterd. Ik kanker…? Een paar dagen later lig ik onder de scan. En ja, ik blijk inderdaad borstkanker te hebben.

Ik ben hier toch veel te jong voor?

05 april 2016

Ik ben hier toch veel te jong voor?

In 2012 kreeg ik de diagnose borstkanker. Mijn wereld stond op dat moment stil. Hoe is het mogelijk? Borstkanker komt niet in mijn familie voor en ik ben hier toch veel te jong voor, dacht ik nog. Ineens realiseerde ik me dat het leven niet maakbaar is. We hebben het goed voor elkaar; een mooi huis, mooie boot, leuke banen. Maar wat heb je er aan als je ziek bent? Het enige wat ik wilde is nog heel lang gelukkig leven met mijn man en mijn kind. En mijn zoon, van toen zes jaar, zien opgroeien tot een volwassen man.

Daar lig ik dan...

27 oktober 2015

Daar lig ik dan…

Donderdag 5 januari 2012. Een gewone werkdag. Ik werk in een ziekenhuis op de interne poli. Pas geleden ontdekte ik weer een cyste in mijn borst. Omdat ik in het ziekenhuis werk kan ik meteen bij radiologie terecht om het te laten puncteren. Het blijkt geen cyste te zijn. Als er ook een echo van mijn oksel gemaakt wordt vinden ze daar ook een paar verdachte plekjes. Daar lig ik dan. Alleen.

Diagnose leukemie.. En nu?

28 april 2015

Diagnose leukemie.. En nu?

In de zomer van 2013 besloot ik een vetbult te laten verwijderen. Vooraf werd een MRI gemaakt. De uitslag luidde: prima operabel. Goed nieuws. Net voor het verlaten van de kamer vroeg de chirurg of ik rookte. Verbaasd antwoordde ik nee… De laborant had iets vreemds gezien aan het beenmerg. Het kon bloedarmoede zijn. Beduusd liet ik bloed prikken.