Nieuws

01 oktober 2020

Ik kon niet meer alleen thuis zijn

Na de chemo’s dacht Gonneke: zo nu gaan we weer normaal doen. “Ik ging aan het werk en plande elk vrij moment vol. Als ik maar niet thuis was. Tot ik zo moe was dat zelfs met mijn ogen knipperen als inspanning voelde. Toen wist ik dat ik hulp nodig had. Die vond ik bij het Helen Dowling Instituut (HDI).”

11 mei 2020

Volle kracht vooruit met een voet op de rem

Hoe doe je dat, vrijheden verruimen met een voet op de rem? Een goede vraag en ook voor het HDI een uitdaging. Toen het coronavirus in Nederland definitief zijn intrek had genomen, lukte het ons om binnen een week de gehele organisatie thuis te laten werken. Het was even wennen, passen en meten maar het lukte. Onze psychologische zorg voor mensen met kanker en hun naasten kon doorgaan en dat was voor iedereen een opluchting.

10 april 2020

Hoe werkt het HDI tijdens corona?

Het HDI werkt door. Met gesloten deuren maar met een open digitale verbinding. Onze psychologische zorg aan duizenden cliënten gaat door via beeldbellen en telefoon. Binnenkort kunnen we ook onze gezins- en groepstherapieën via een veilige beeldverbinding voortzetten. Daarmee zorgen we gewoon door. Juist nú.

03 april 2020

Corona-angst de hand schudden

“Kankerpatiënten zijn behoorlijk veerkrachtig.” Dat is de eerste conclusie van gz-psycholoog Coen Völker na drie weken therapie in tijden van corona. “Sommigen zijn weliswaar behoorlijk angstig, voelen zich onveilig en twijfelen over behandelingen nu er een virus heerst. Maar de meesten zijn niet in paniek. Met alle cliënten sprak ik over corona en veel cliënten blijken op een behoorlijk veerkrachtige manier met deze noodtoestand om te gaan.” Hoe kan dat? Wat doen cliënten van het HDI waardoor ze de angst kunnen begrenzen? Wat hebben ze in het verleden door hun kankertijd geleerd waardoor ze nu met corona overeind blijven?

19 februari 2020

Een zorg minder

Na een pittige start zijn we blij te kunnen vertellen dat we met bijna alle zorgverzekeraars een contract hebben gesloten. Goed nieuws voor onze cliënten, die in de meeste gevallen kunnen rekenen op volledige vergoeding vanuit de basisverzekering. Een zorg minder.

07 februari 2020

“Grenzen overschrijden mag geen gewoonte zijn”

Wat ik meest mis in deze jaren na kanker is vrijheid. Een lichaam met een bijna altijd halfvolle, dan wel bijna lege batterij, beperkt enorm. Inmiddels kamp ik hier ruim drie jaar mee en ondertussen heb ik vele manieren ontdekt die het omgaan met weinig energie makkelijker, fijner, vrijer en soms zelfs productiever maakt.

18 november 2019

Basisgroep ‘Leren leven met kanker’

Eind juni vergaderden we een middag lang. We zaten met een hele club rond de tafel, met de manager financiën, het hoofd secretariaat, de directie, teamleider patiëntenzorg en een aantal therapeuten. We moesten een oplossing bedenken. Voor een probleem dat in de hele ggz speelt: wachtlijsten. Bij ons stond de wachttijd inmiddels op bijna 8 maanden. Onaanvaardbaar lang voor mensen die lijden aan de gevolgen van kanker.

02 september 2019

‘Het is misschien toch fijner om te weten dat je doodgaat’

Een paar weken geleden ontmoette ik Daniëlle Hermans (55), een cliënt van ons. Samen met haar uitgever geeft ze volgend jaar het boek ‘Ik ben er nog’ uit. Daniëlle is eindredacteur en ze heeft een missie: je vertellen hoe het is om tegen de verwachtingen in níet dood te gaan maar door te leven met kanker. Het was een uitzonderlijke ontmoeting.

25 augustus 2019

“Ik vraag me vaker af: wil ik dit echt?”

Waar de eerste tijd na de behandelingen er duidelijk een stijgende lijn te zien is in mijn energieniveau, stagneert deze lijn na een jaar of twee. Om vervolgens zelfs te dalen. Zo’n kleine drie jaar na mijn laatste behandeling zit ik slechter in mijn vel dan ooit.

“Maar je bent toch schoon?” (video)

Toen ik nog ziek was en regelmatig in het ziekenhuis lag, leefde iedereen enorm met me mee. Maar zodra ik ‘schoon’ werd verklaard en naar huis mocht, viel die aandacht weg. Mensen gingen ervan uit dat ik mijn gewone leven van vóór de ziekte zomaar kon oppakken. “Maar je bent toch schoon?”, vroegen ze dan. Terwijl het herstel toen pas begon.

22 augustus 2019

“Ik leer te leven met of-of in plaats van en-en”

In 2017 hoorde ik dat het voor 95 procent zeker was dat ik lymfklierkanker had. In de weken die volgden leefde ik tussen hoop en vrees. Het verwijderen van de lymfklier maakte de diagnose op 21 december eindelijk definitief: ik had kanker. De eerste chemo zou op 4 januari starten.

21 augustus 2019

“Ja, ik ben ook wel eens moe …”

Een opmerking die me vroeger pijn deed. Sinds ik de online therapie Minder Moe bij Kanker bij het HDI gevolgd heb niet meer! In oktober 2014 kreeg ik de diagnose lymfeklierkanker. Na de nodige onderzoeken, acht chemokuren en immuuntherapie werd ik genezen verklaard en ging ik mijn leven weer oppakken. Rustig weer aan het werk, sporten en deelnemen aan het sociale leven. Tot in 2016 de eerste terugslag kwam.

20 augustus 2019

“Middagdutjes zijn geen luxe, maar noodzaak”

Ik vind het vreselijk wanneer het woord ‘kanker’ als scheldwoord of hippe aanduiding (“Dat is Kanker lekker!”) gebruikt wordt, nu maak ik er -bij uitzondering- deze keer mezelf schuldig aan: Ik Ben Kanker Moe! Ik ben al twee jaar zo ongelooflijk moe. Moe, moe en nog eens moeër.

28 maart 2018

Ik wilde op een gezonde manier mijn man kunnen bijstaan

Mijn man was net genezen van schildklierkanker na een traject van twee jaar, toen er acute lymfatische leukemie bij hem werd gediagnosticeerd. Hij ging meteen een medisch traject in met chemokuren, nog zwaarder dan eerst. De eerste periode lag hij vijf weken in het ziekenhuis. Van een gezonde jonge vent veranderde hij in een zeer zieke man, viel twaalf kilo af en zat onder de chemo en andere medicijnen

30 januari 2018

“Elk pijntje of ongemak deed de alarmbellen rinkelen”

In 2000 kreeg ik voor het eerst een zware epileptische aanval. Op de EEG scan die volgde was een vlekje te zien. Er zat een ‘knikker’ in mijn hoofd die de epileptische aanval zou hebben veroorzaakt. Wat het precies was wisten ze toen niet, maar omdat het stabiel leek hebben ze geen operatie uitgevoerd. Wel moest ik elk halfjaar terugkomen voor controles.

23 november 2017

Kanker verandert iets in je kern

Een aantal jaar geleden werd ik voor de eerste keer ziek. Ik had zaadbalkanker. Dit werd op tijd geconstateerd, waardoor ik curatief te genezen was. Waar ik alleen geen rekening mee had gehouden, was de psychologische impact. Maar die was er wel degelijk. Ik kwam in een fikse depressie, maar gelukkig ook bij het HDI terecht. Na individuele- en groepstherapie had ik het gevoel dat ik de wereld weer aan kon. Ik schreef hier in 2014 al een column over voor het HDI.

23 augustus 2017

Een keer goed uitslapen?!

“Is er een link met dat ik kanker had en me nu zo moe en gespannen voel? Of moet ik gewoon een keer goed uitslapen en een aspirientje nemen?”, is m’n vraag aan Emma (therapeut Helen Dowling Instituut, HDI) – “Wat denk je zelf als je deze vraag stelt?” Ze schiet in de lach. Ik lach mee, voel me wat betrapt.

13 juli 2017

Wat doe je als je wereld instort?

Op 17 mei 2016 krijgen we te horen dat er een hersentumor in Marcel zijn hoofd zit. Onze wereld stort in. Talloze vragen schieten door mijn hoofd. “Hoe lang nog?”, hoor ik Marcel zeggen. “Meneer,” zegt de arts, “volgend jaar zit u hier niet meer”.

11 oktober 2016

Mijn levensverwachting was maximaal één jaar

Twintig weken zwanger was ik van ons eerste kindje, toen ik op weg van werk naar huis reed. Ik voelde mij al langer niet fit en probeerde het stemmetje in mijn hoofd te negeren. Het bleek te laat. In de auto raakte ik bewusteloos. Wonder boven wonder werd ik wakker op de vluchtstrook, zonder een schrammetje. In het ziekenhuis bleek dat er veel vocht rond mijn hart zat.

21 juli 2016

We waren in shock

Mijn man en vader van onze twee kinderen, een dochter van toen 14 en een zoon van 17 jaar, kreeg totaal onverwachts te horen dat hij kanker had. Helemaal uitgezaaid, zo’n beetje alle vitale organen waren aangetast. We waren in shock. De arts vertelde ons dat het leven van mijn man met pillen gerekt kon worden, met een beetje geluk een klein jaartje. Het werden negen maanden.

16 juni 2016

Diagnose prostaatkanker

In mei 2014 kreeg ik volkomen onverwachts de diagnose prostaatkanker. Een donderslag bij heldere hemel. In juli 2014 ben ik daaraan geopereerd. Een operatie met bijzonder veel complicaties. Dat maakte de opnameduur in het ziekenhuis extra lang en zwaar. En navenant was er ook weer een langer durende herstelperiode nodig. Gelukkig waren er geen uitzaaiingen.

31 mei 2016

Gek kuiltje in mijn borst

Eind mei 2012 ging ik naar de huisarts voor een uitstrijkje. Toch ook maar eens naar dat gekke kuiltje in mijn borst laten kijken. De huisarts stelt voor dat ik dat laat checken in het ziekenhuis, maar zegt niks over borstkanker. Ik ga toch maar eens googelen en dan blijkt zo’n kuiltje, een intrekking, vrijwel zeker een kwaadaardige tumor te betekenen. Ik ben verbijsterd. Ik kanker…? Een paar dagen later lig ik onder de scan. En ja, ik blijk inderdaad borstkanker te hebben.

05 april 2016

Ik ben hier toch veel te jong voor?

In 2012 kreeg ik de diagnose borstkanker. Mijn wereld stond op dat moment stil. Hoe is het mogelijk? Borstkanker komt niet in mijn familie voor en ik ben hier toch veel te jong voor, dacht ik nog. Ineens realiseerde ik me dat het leven niet maakbaar is. We hebben het goed voor elkaar; een mooi huis, mooie boot, leuke banen. Maar wat heb je er aan als je ziek bent? Het enige wat ik wilde is nog heel lang gelukkig leven met mijn man en mijn kind. En mijn zoon, van toen zes jaar, zien opgroeien tot een volwassen man.