u bent hier: Homepage Nieuws

Nieuws

Bekijk hier onze nieuwsberichten. Wil je specifiek nieuws lezen over een bepaalde afdeling of bijvoorbeeld alle cliëntverhalen bekijken? Gebruik dan de filterfunctie. Wil je op de hoogte blijven van ons werk, abonneer je dan op een van onze nieuwsbrieven.

Blijf op de hoogte!

Wil je op de hoogte blijven van ons laatste nieuws? Meld je dan aan voor een van onze nieuwsbrieven.

Wie is verantwoordelijk voor míjn vitaliteit

14 september 2021

Wie is verantwoordelijk voor míjn vitaliteit

Bron: Zorgvisie

Kanker heb je samen - en dat geldt ook voor vermoeidheid

01 september 2021

Kanker heb je samen – en dat geldt ook voor vermoeidheid

Bron: Lynch Polyposis

“Kanker krijgen was één van mijn grootste angsten”

22 juni 2021

“Kanker krijgen was één van mijn grootste angsten”

De eerste keer dat David kanker kreeg was hij 23 jaar. “Mijn opa had een vorm van leukemie. Het was een van mijn grootste angsten om ook kanker te krijgen. En dan heb je het opeens.” David begon zich af te vragen of er iets mis was toen hij lange tijd veel moest hoesten en gewicht verloor. “ Op een gegeven moment begon ik bloed op te hoesten en ontdekte ik opgezette lymfen. Toen ik hoorde dat ik hodgkin had, schrok ik enorm. Mijn grootste angst was uitgekomen. Ik belandde in een rollercoaster van emoties. Vooral mentaal vond ik het heel heftig.”

Angst na kanker en wat je daaraan kunt doen

01 juni 2021

Angst na kanker en wat je daaraan kunt doen

Bron: Lynch Polyposis

Vermoeidheid bij kanker komt vaak voor

Vermoeidheid bij kanker komt vaak voor

Bron: Doorgang (magazine SPKS)

“De therapie gaf mij de tools om mijn kracht te hervinden”

27 mei 2021

“De therapie gaf mij de tools om mijn kracht te hervinden”

Toen ik de eerste keer kanker kreeg, raakte ik zwaar depressief. Ik kon alleen nog maar in een donkere kamer zitten, in mijn eentje. Het HDI hielp me door die depressie heen. Toen de kanker terugkwam, zag ik dankzij de therapie het zwarte gat voor ik erin kon vallen…

"Door corona belandde ik in isolement"

12 mei 2021

“Door corona belandde ik in isolement”

In de zomer van 2019 merkte Niels dat hij na vijf minuten sporten al buiten adem was. Iets wat hij niet eerder had gehad. “Ik ben meteen naar de huisarts gegaan. Die dacht aan een longontsteking en verwees me door. In het ziekenhuis bleek dat er vier liter vocht achter zijn longen zat. Dit hebben ze eruit gehaald met een drain. Toen zagen ze dat ik longkanker had met de ALK-mutatie.

"Ik vertrouwde nergens meer op"

22 april 2021

“Ik vertrouwde nergens meer op”

Lees hoe Fien Vermeulen door haar behandeling bij het HDI weer toekomstdromen heeft.

“Ik kwam erachter dat ik een strijd tegen mezelf had gevoerd”

15 april 2021

“Ik kwam erachter dat ik een strijd tegen mezelf had gevoerd”

“Mijn glas was zo goed als leeg toen ik bij het HDI kwam. Ik snapte niet waarom, het was al vijf jaar na de behandeling en ik had verwacht dat het met de tijd juist steeds beter zou gaan. Maar het tegendeel was waar. Ik was totaal uitgeput en herkende mezelf niet meer. Tijdens de therapie kwam ik erachter hoe dat kwam.”

Nadja te gast bij Radio 1 Journaal

13 april 2021

Nadja te gast bij Radio 1 Journaal

Bron: Radio 1

Van blije babydozen naar chemo-informatie

24 maart 2021

Van blije babydozen naar chemo-informatie

34 weken zwanger van haar eerste kind was Mariska toen ze hoorde dat ze lymfeklierkanker had. De ‘blije babydozen’ maakten plaats voor informatiemateriaal over chemo’s. Al hadden Mariska en haar vriend Jeroen amper tijd om bij te komen van de schok, laat staan zich echt te verdiepen in wat er allemaal op hen afkwam, want tien dagen na de diagnose werd de bevalling op gang gebracht en kwam zoon Fynn ter wereld. Klein, maar kerngezond en supersterk. Een maand later begon Mariska met haar eerste chemo. “Het leek in eerste instantie overzichtelijk: een halfjaar behandelingen en een genezingskans van 90 procent. Maar dat liep allemaal anders.”

Nadja Hüpscher: “Jezelf vergeet je gewoon een tijdje”

10 maart 2021

Nadja Hüpscher: “Jezelf vergeet je gewoon een tijdje”

“Als je partner ziek is, verzorg je die en eventueel ook de kinderen, zoveel je kan. Jezelf vergeet je gewoon een tijdje. Na een tijd word je moe, maar je gaat door. Maar er komt een moment dat het te zwaar wordt en dat je zelf weer naar aandacht verlangt. Ik schaamde me ervoor, maar gelukkig besefte ik bij het Helen Dowling Instituut dat het heel normaal is.”

"Je partner begrijpt misschien 80 procent"

04 februari 2021

“Je partner begrijpt misschien 80 procent”

Viora Rebergen kreeg vijf jaar geleden de diagnose acute lymfatische leukemie, met 50/50-overlevingskans. Ze onderging 2,5 jaar chemotherapie en zag zichzelf van een 25-jarige uitgesproken fitgirl transformeren in een kale, opgezwollen en doodzieke jonge vrouw. “Ik was mijlenver verwijderd van de persoon die ik was voor ik ziek was en had hulp nodig om verder te kunnen. Die vond ik bij het HDI. Hoe lief je omgeving ook is, het is niet hetzelfde als delen en verwerken met lotgenoten. Het belang van psychische hulp wordt vaak onderschat, daarom doe ik mee aan de campagne Heb hart voor HDI.”

“Therapie geeft me de rust in mijn hoofd om thuis moeder te zijn”

05 januari 2021

“Therapie geeft me de rust in mijn hoofd om thuis moeder te zijn”

Kirsten is moeder van twee kinderen, van toen 4 en 2, en timmerde flink aan de weg als zelfstandig consultant. Op een dag voelt ze een klein hard bobbeltje in haar borst. Voor de zekerheid gaat ze naar de dokter. Er komt geen borstkanker voor in de familie dus echt ongerust is ze niet. Maar daarna volgt het ene slechte nieuws het andere op.

Maar jij bent er ook nog

25 december 2020

Maar jij bent er ook nog

Bron: Libelle Special Gezond

Zelf had ik het nooit bedacht, maar ik sliep direct beter

19 december 2020

Zelf had ik het nooit bedacht, maar ik sliep direct beter

Bron: Seniorenwijzer

Doorleven met kanker, hoe doe je dat?

Doorleven met kanker, hoe doe je dat?

Bron: Hematon Magazine

Ik wilde mijn kind toch goed achterlaten?

17 november 2020

Ik wilde mijn kind toch goed achterlaten?

Na de chemo’s ging het ‘gewone’ leven vanzelf door. Ik had een baan, een peuter om voor te zorgen. Zelf stond ik onder hoogspanning. Ik heb een latente vorm van non-hodgkin wat betekent dat de ziekte elk moment weer kan oplaaien. In het ziekenhuis werd me aangeraden alles goed te regelen. Voogdij, een testament, want ja: de klok tikt door en ik wilde mijn kind toch goed achterlaten? Na alle chemo’s stortte ik me vol hierop. Bij wie wil ik dat mijn kind opgroeit? Hoe zorg ik dat ze een stabiele jeugd krijgt? En wat wil ik verder allemaal vastleggen voor als ik er niet meer ben? Intussen ging ik door. Met werken, met zorgen voor mijn kind. Als alleenstaande moeder moet je wel, financieel én praktisch gezien. Tot het moment kwam dat ik niet meer kon. Mijn omgeving snapte er niets van.”