Wasstraat
De 52-jarige Maaike is bij mij in behandeling omdat ze zo ontzettend moe blijft. Ze oogt jonger dan ze is met haar tengere postuur en korte kapsel. Ruim vijf jaar geleden was haar behandeling klaar, een erfelijke vorm van borstkanker. De diagnose kwam als een mokerslag en toen kreeg ze ook nog het hele pakket: chemotherapie, borstamputaties, bestraling én hormoontherapie. Als bonus werden tenslotte ook haar eierstokken verwijderd. Wanneer het hele behandeltraject achter de rug is voelt Maaike zich alsof ze door een duizelingwekkende wasstraat is gegaan: gereviseerd, met spiksplinternieuwe borsten die niet bij haar passen en altijd voelbaar zijn, is ze weer buiten gezet.
Haar borstkankertraject is verwerkt, maar ze blijft zó moe
Dagtaak
Het lukt gewoonweg niet om de draad weer op te pakken. Ze snapt er niks van. Haar herstel laat zo lang op zich wachten dat ze inmiddels zonder werk is komen te zitten. Ze heeft een dagtaak aan het overeind blijven en draaiende houden van haar eenpersoons huishouden. Het leven speelt zich af binnen de grenzen van het dorp waar ze woont. De wandelingen met haar hondje en naar de winkel zijn de enige uitjes.. Inmiddels heeft ze het borstkankertraject verwerkt. Eén voor een schreef ze alle nare ervaringen van zich af. Ik luisterde ernaar met een brok in mijn keel.
Maar die vermoeidheid hé, dóódmoe is ze, en het gaat maar niet over. En dan zijn er de zorgen om haar ouders, beiden op leeftijd. Sinds vader aan het dementeren is belt moeder dagelijks naar Maaike voor een of ander klusje. Haar broer en zus hebben een gezin, logisch toch dat moeder háár steeds vraagt? Maar het voelt zó zwaar en ook zo wrang. Dat zij als enige kind dat vroeger door moeder zo werd verstoten, nu de belangrijkste persoon is waarop ze leunt.
De erkenning blijft uit, en dáár zit de angel
Wat heeft dat meisje nodig?
Tegen beter weten in hunkert Maaike naar een blijk van waardering en gaat zonder omhaal op alle vragen in. Maar hoe hard ze ook haar best doet, de erkenning blijft uit. Het maakt haar boos en machteloos en kost bergen energie. En dáár zit de angel..
‘Wat heeft dat meisje nodig?’, vraag ik aan de volwassen Maaike. Ze slikt, dan breekt haar stem, ‘ze heeft liefde en begrip nodig. Ze heeft niets verkeerds gedaan!’ Even is het stil… dan gaat ze verder.. ‘Het ligt aan moeder, zij kan het gezin niet aan. Het is háár onvermogen!’ Naast verontwaardiging klinkt er verbazing door in haar stem. Vanuit het perspectief van de kleine Maaike komt er opluchting. Ze voelt zich gesteund door haar volwassen versie. Ik zie de last van haar schoudertjes glijden terwijl de tranen blijven stromen. ‘Het ís niet mijn schuld, dit heb ik niet verdiend.’
‘Dank je wel’, stamelt ze na afloop van de sessie, ‘dank je wel.’ En ineens is daar weer ruimte.
Mirjam Koppenol
Mirjam werkt sinds 2019 bij het Helen Dowling Instituut als psycholoog en is in opleiding tot GZ-psycholoog. Graag maakt zij anderen deelgenoot van haar ervaringen als therapeut, en geeft ze een inkijkje in de therapiekamer.
