Tekst: Manon van Wijnen
“Mijn man en ik zijn niet van die praters, toen ik kanker kreeg groeiden we echt uit elkaar. Zijn leven ging verder en dat van mij stond stil. Ik vond het moeilijk om tegen mensen te zeggen wat ik doormaakte. En had iemand nodig die geen genoegen nam met een half woord, die echt de diepte inging en doorvroeg, naar alle gevoelens die ik niet kon uiten. Bij het Helen Dowling Instituut vond ik dat. Ik heb me zo gezien en gehoord gevoeld daar.”
Zo belangrijk dat dit er is
Na haar behandeling zette Greta zich jarenlang in als vrijwilliger voor deze stichting die zo belangrijk was geworden voor haar. “Ik heb op talloze benefietevenementen gestaan en bijgesprongen op het secretariaat. Het is elke keer weer bijzonder om te zien wat deze zorg voor mensen betekent. Je ziet mensen echt anders weggaan dan ze binnenkwamen. Dat blijft zo mooi om te zien. Dat er een organisatie als dit is, waar je terecht kunt als je er zelf en met hun omgeving niet meer uitkomt is zo belangrijk.”
Het voelt goed om zo bij te dragen aan het voortbestaan van dit instituut, dat voor mij zoveel heeft betekend. Ik gun dat anderen na mij ook.”
Club van 500
“Voor mij was het vanzelfsprekend: deze mooie club wil ik steunen. Ik heb het besproken met mijn man, die zelf na mij ook getroffen werd door kanker en ook bij het HDI is geholpen, met onze kinderen, onze nichtjes. Iedereen snapte mijn wens. Ze weten hoe belangrijk het HDI voor mij is. Wij zijn lid van de Club van 500, waarbij we jaarlijks met 500 euro bijdragen en we hebben het HDI opgenomen in ons testament. Het voelt goed om zo bij te dragen aan het voortbestaan van dit instituut, dat voor mij zoveel heeft betekend. Ik gun dat anderen na mij ook.”
Meer weten over nalaten aan onze stichting? We vertellen je graag meer.
