u bent hier: Homepage Nieuws We waren in shock

We waren in shock

Mijn man en vader van onze twee kinderen, een dochter van toen 14 en een zoon van 17 jaar, kreeg totaal onverwachts te horen dat hij kanker had. Helemaal uitgezaaid, zo’n beetje alle vitale organen waren aangetast. We waren in shock. De arts vertelde ons dat het leven van mijn man met pillen gerekt kon worden, met een beetje geluk een klein jaartje. Het werden negen maanden.

Gezin met vader, moeder, zoon van 17 en dochter van 14 lopen over het strand.

Door: Maria, cliënt HDI

Daar stonden we dan als gezin: ieder met ons eigen verdriet, angst, woede, wanhoop en machteloosheid. Mijn man zou zijn gezin moeten gaan achterlaten, ik zou mijn man gaan verliezen en onze kinderen zouden hun allerliefste vader kwijtraken. Ik weet nog goed wat ik die avond dacht toen ik het ziekenhuis uit liep: “Kan iemand ons nu ook helpen hoe dit verder moet?”

Waar moesten we het over hebben?

Na een paar weken kwamen we op aanraden van een verpleegkundige uit het ziekenhuis bij het Helen Dowling Instituut terecht. Aanvankelijk leek het mijn man niks, want waarover moesten we het daar hebben: dood ging hij toch. Maar hij zag ook, dat als we niks deden, het thuis niet goed ging. Mijn dochter ging niet meer naar school, was te verdrietig en wilde alleen nog bij haar vader blijven. Ik kon alleen maar huilen, maar wilde dat niet in het bijzijn van mijn man en kinderen doen. Ik moest sterk zijn voor hen, zij hadden het al moeilijk genoeg. En mijn man kon het eigenlijk niet aan dat hij de oorzaak was van ons verdriet en wilde vooral gewoon doorgaan met leven.

Persoonlijke verschillen

Ieder van ons functioneerde op de overlevingsstand en de persoonlijke verschillen werden uitvergroot. Degene die gesloten was, trok zich nog meer terug, of vluchtte weg van alles en de ander wilde het er juist wél over hebben. Bij het HDI leerden we ons verdriet, onze angst en woede te delen met elkaar. Het werd een plek waar we het er veilig over konden hebben, zonder het gevoel te hebben dat we er in weg zouden zakken, of dat de ander het niet aan zou kunnen.

Onschatbare waarde

Door de gesprekken leerde ik mijn man beter te begrijpen over de wijze waarop hij met zijn ziekte en naderende dood omging en kon ik hem daarin ook de ruimte geven. De kinderen durfden hun angsten en verdriet aan hun vader te laten zien, ondanks het feit dat ze wisten hoe moeilijk hij dat vond. We deelden het grote gemeenschappelijk verdriet, ieder op zijn eigen manier. Dankzij de professionele zorg van onze therapeut, die ervaring had met kanker en dood, bleven we als gezin verbonden met elkaar. Zonder de hulp van het HDI hadden we minder uitgesproken en minder gedeeld met elkaar. En juist dat is van onschatbare waarde. Voor mijn man die ons los moest laten en voor mij en mijn kinderen die doorgingen.

Recente nieuws

Zo beoordelen cliënten onze zorg.

Bekijk hier de volledige resultaten uit ons tevredenheidsonderzoek. Onze zorg ook beoordelen? Dat kan op Zorgkaart Nederland.

Tevredenheid

Afname stemmingsklachten

Beveelt ons aan