Ik doe mijn best om niet in paniek te raken, maar het overspoelt me totaal. Ik moet meteen door naar de mammapoli. Nee, er is nog niets zeker, maar ik weet het zeker. Borstkanker. Het lijkt wel of ik opeens een onzichtbare lijn over ben gegaan. De ene kant, zorgeloosheid, gezondheid. En nu die andere kant, kanker, ziek, dood!! Mijn man wordt gebeld en ik ben totaal verlamd.
Borstkanker met uitzaaiingen
Al snel krijg ik de definitieve diagnose. Borstkanker met waarschijnlijk 2 uitzaaiingen in mijn oksel. Er komen kaarten en er worden bossen bloemen bezorgd. Ik wil dit allemaal niet. Ik wil mijn leven terug. Al snel word ik geopereerd en nog twee weken later krijg ik mijn eerste chemokuur. Ik durf niet en onder de kalmeringsmiddelen onderga ik de eerst kuur. De bijwerkingen vallen mee. Mijn haar valt uit. Het is moeilijk, maar ik pak het op en onderga de kuren. Met behulp van familie en vrienden kom ik deze tijd door.
De draad oppakken
Daarna weer het werk oppakken. Werken op de poli is te confronterend en ik kan op de poli reumatologie terecht. Ik ben dolgelukkig, maar o wat valt het tegen. Ik kan me niet goed concentreren. Ik raak gedeprimeerd. Ik dacht dat ik mijn leven weer terug had maar niets is minder waar. Ik heb hulp nodig en kom uiteindelijk bij het HDI terecht. Na een uitgebreide intake kom ik bij een fijne therapeut. Als ik het gebouw binnen kom valt me de rust op en de prachtige kleuren die gebruikt zijn om het geheel sfeer te geven. Ik word hartelijk ontvangen en het voelt als een warm bad. Ik word heel serieus genomen. Ik ben met een dodelijke ziekte in aanraking geweest en mijn therapeut begrijpt dat dat heel wat teweeg brengt. Alles mag er zijn: verdriet, woede, tranen, angst. Omdat er ook wat aan mijn zelfbeeld schort wordt daar ook aan gewerkt. Heel concreet, met een doe-het-zelf boek ga ik samen met haar aan de slag. Ze coacht me, moedigt me aan. Het geeft me een enorme boost. Ik word enthousiast en verleg mijn grenzen. Op advies van haar ga ik iedere dag een half uur mindfull wandelen. Heel heilzaam. Langzaam maar zeker hervind ik mezelf. De vermoeide vrouw is verdwenen en ik voel me weer energiek.
Zondag 26 juli 2015. Ik zit voor het raam en kijk uit op onze tuin waar de roze hortensia’s uitbundig staan te bloeien. Ik denk terug aan drie jaar geleden. Ik heb grenzen verlegd en ben door angst heengegaan. En heel belangrijk: Ik heb mijn leven weer terug.
Brigitte
