Door: Jeroen van Herwijnen, cliënt bij het HDI
Halverwege 2013 kreeg ik op vakantie in Engeland beroerteverschijnselen. Ik voelde m’n arm niet. Al gauw volgde m’n been en ik kwam steeds slechter uit m’n woorden. Er zat een black hole in m’n hoofd zagen ze daar. Kanker. Met een mix van traditionele en experimentele chemo werd ik een paar maanden behandeld in Rotterdam. Later in Utrecht. En nu is ‘het’ weg. Bizar.
Buiten adem
Kanker, bijna dood, doodsangst, paniek, getrouwd in het ziekenhuis, chemo, wachtkamers met doodzieke mensen, bestraling. En dan bám! Genezen. Met de schrik vrij komen en weer door. Herstel en weer aan het werk, baan kwijt, nieuw werkend leven organiseren en de geboorte van onze dochter Robin. Buiten adem. De wereld is niet veranderd – ik wel. Blijkt. Ik was snel boos bij afwijzing, nam veel persoonlijk op. Opééns kon m’n emmer vol zijn. Een voortdurend gespannen gevoel. Alsof ik nog steeds in de overlevingsmodus zat.
Bokser zonder dekking
Toen ik ziek was, was iedereen bezorgd, attent. Maar toen ik beter was, deed iedereen weer wat ie altijd deed. De wereld leek groter dan ooit. Álles kwam binnen. Ik voelde me een bokser zonder dekking. Liefde krijgen al snel te dichtbij. Spanning. Moe. Dus. In het ziekenhuis had mijn vaste contact in het UMC het al aangekondigd. “Goed bezig, je gaat hard. Je wilt zo snel mogelijk terug naar zoals het was. Maar let op: er valt ook wat te verwerken. Dat moment komt onherroepelijk. Er is geen hoe-het-was meer Jeroen”. En hij noemde alvast het HDI. Zien we dan wel weer, dacht ik.
Tót ergens in het najaar, 3 jaar later. Het gaat gewoon niet goed. Te moe voor wat ook. Moe in m’n hoofd. Het HDI stond nog in m’n telefoon.
Geluk is een rekensom
Klacht (K)= Omstandigheid (O) x Persoonlijke Stijl (P) . 9 = 3 x 3. Als je je energie steekt in P en niet in O, en van P een 2 maakt, leerde ik, dan vermindert de klacht (K) naar 6. Zo doe je dat. Geluk blijkt een rekensom.
Filteren
De grote wereld wordt er heel langzaam beter behapbaar van. Ik krijg in m’n leven opnieuw een keuze in wat en wie ik wel of niet binnen laat. Filteren. “Kan ik ook nog gaan doen, filters vervangen bij een goede garage”, zei ik thuis wel eens voor de gein. M’n boosheid. Ook zoiets. Waar anderen laconiek op een tegenvaller of afwijzing reageren, ontplof ik… of implodeer ik. Zo’n onhandelbare woede, u weet wel. Rode vlekken op plekken waarvan ik niet wist dat je er rode vlekken kon krijgen. Daar ligt een heel duidelijke link met de kanker. Blijkt.
Door de gesprekken met Emma stelde ik vast, dat ik als ik nu iets negatiefs meemaak, …dat ik eigenlijk vind, als ik heel eerlijk ben, dat ik dat niet verdien! Na alles wat gebeurd is. En dat maakt dat ik boos kan zijn. Of een boom wil kappen. Het is een inzicht waardoor ik wederom een keuze krijg. Ga ik als slachtoffer door het leven? Of ga ik het allemaal wat minder persoonlijk nemen? Het is hard werken, maar ik kies voor het laatste. Aardiger voor mezelf zijn. Meer ontspannen door het leven. Daardoor laconieker. De wereld kleiner.
Handvatten van het HDI
Emma gaf me de handvatten. Moedigde me aan en waar ik van dingen soms een flauwekulletje maakte, nam zij het heel serieus. Dat ontroerde me soms. Voelt veilig. Martin Bril vertelde ooit dat de enige plek waar hij huilde, was, alleen rijdend in z’n grote gele Volvo. Een veilige plek. Herkenbaar.
Eind juli 2017. Het laatste gesprek voelt als na rijlessen, alleen de grote snelweg op. Met soms het zweet in de handen. Het liefste zou ik willen dat iemand me even beschermt. Wat rijden ze hard op de A2! “Als cliënten dat soort dingen tegen me zeggen”, reageert Emma, “dan is het een goed moment om te stoppen. Hoogste tijd om het zelf te doen.” Emma is goed.
Steunt u het werk van het HDI, zodat wij mensen als Jeroen kunnen helpen bij de emotionele verwerking van kanker? Kijk op www.hdi.nl/steun-ons en draag bij aan onze psychologische zorg bij kanker.
