Angst, zorgen, eenzaamheid: het zijn gevoelens die veel Nederlanders ervaren sinds de coronacrisis. Als kankerpatiënt voelde je dat al en kun je eigenlijk dit er niet óók nog eens bij hebben. De therapeuten van het Helen Dowling Instituut staan voor mensen met kanker klaar. Ook nu. Met psychologische zorg op veilige afstand, letterlijk (via videobellen) of op anderhalve meter. Na zeven weken lockdown vroegen onze therapeuten hun cliënten een vragenlijst in te vullen over hun ervaringen met online therapie en naar hun emotionele welzijn sinds de uitbraak van het coronavirus. Uit dit onderzoek, gehouden onder 274 respondenten, blijkt dat gevoelens van angst en eenzaamheid flink zijn toegenomen.
Angst om besmet te raken
33% van de kankerpatiënten ervaart meer psychische stress. Ruim de helft van de ondervraagden heeft angst om besmet te raken. 58% vreest op de intensive care te belanden. Een andere angst is in geval van besmetting geen bezoek te mogen ontvangen in het ziekenhuis (46%). En om in geval van overlijden geen afscheid te kunnen nemen van familie en vrienden (45%). Ook zijn veel mensen bang om dierbaren te besmetten (66%).
“Ik leef weer”
Door de coronamaatregelen vallen het sociaal netwerk en veel activiteiten buitenshuis vaak weg. 36% van de kankerpatiënten en 41% van hun dierbaren geven aan zich meer eenzaam en geïsoleerd te voelen sinds de lockdown. Het praatje, afleiding, de arm om de schouder: dit zijn dingen die simpelweg niet te vervangen zijn door een telefoongesprek. “Ik wist pas drie maanden dat ik kanker had toen de coronacrisis uitbrak. Het was alsof ik opnieuw een diagnose kreeg”, vertelt Bianca Weijers (48). “Je voelt je zó kwetsbaar. Door chemotherapie was mijn afweer ‘weg’. Ik was erg angstig. Wilde mezelf en mijn gezin opsluiten in huis. Ook durfde ik mijn kinderen niet meer aan te raken. Tot ik me realiseerde dat ik was gestopt met leven. Door de hulp van Joyce, mijn therapeut bij het HDI, lukte het mijn angst te overwinnen. Het leven, coronaproof, weer op te pakken. Het gevoel dat me overspoelde toen ik voor de eerste keer mijn vriendin weer zag is niet te beschrijven. Die stofjes maak je gewoon niet aan via de telefoon. Ik ben Joyce zo dankbaar voor haar hulp. Ik leef weer.”
Bekijk hier het volledige onderzoek.
